کشاورزی و دامداری

وجود نهاد تنظیم‌گر و به کارگیری گروه‌های مختلف مشروعیت تصمیمات وزارت کشاورزی را بدون اینکه لزوماً بار مالی جدیدی را بر دولت تحمیل کند در امر حکمرانی کشاورزی بالا می‌برد و نظام تنظیم‌گری به نوعی نقش میانجی و واسط بین حاکمیت و گرو‌داران بخش کشاورزی را پیدا می‌کند.

بحران آب در خوزستان و رخداد‌های اخیر در این استان، آینده‌ای است که تا چند سال دیگر تمام فلاتِ مرکزی ایران (در استان‌هایی نظیر اصفهان، فارس، یزد، کرمان و...) را در بر می‌گیرد. این در حالی است که آمار‌ها نشان می‌دهند بیش از ۹۰ درصد از منابعِ آب قابل استحصال در ایران در بخش کشاورزی مصرف می‌شود. به این ترتیب، راه حل تا حدی روشن است و از مسیر تعطیلی کشاورزی در بخش‌هایی از ایران می‌گذرد. در مقابل، دولت می‌تواند با «کشاورزی فراسرزمینی» و کسب سود از آن محل، بابت تعطیلی کشاورزی به کشاورزان ایرانی یارانه بدهد.

سیاست نادرست دولت در تخصیص دلار ۴۲۰۰ تومانی باعث کوچک شدن بازار نهاده‌های دامی شده است. دلیل آن نیز توزیع رانتی ارز و کاملا سلیقه‌ای به نهادهای دولتی و وابسته‌های دولت است که همین اقدامات مشکل تامین نهاده‌های دامی را هم دو چندان کرده است.

دامداری به عنوان شاخه‌ای مکمل با دیگر فعالیت‌های بخش کشاورزی، همواره از مشاغل سخت و پردغدغه محسوب می‌شود. صرف‌نظر از اینکه دام به عنوان سرمایه‌ای آسیب‌پذیر است، اما در خلال بهره‌برداری و ایجاد انس عاطفی و احساس مسئولیت برای ادامه حیات دام بر دشواری‌های دامدار برای تأمین نهاده‌های نگهداری و بهره‌برداری افزوده می‌شود.