احزاب و شخصیت ها

هر گونه کوششی برای یک‌دست کردن جامعه و ساختار مدیریتی آن، آب در هاون کوبیدن است. با  هر سرعتی که از تنوع و گوناگونی فرار می‌کنید با سرعت بیشتری به آن نزدیک می‌شوید. از آنچه که فرار می‌کنید به‌ زودی آن را ملاقات خواهید کرد، یک‌دستی سراب  است.

مصدق این‌قدر تنها بود که حتی یارای گفتن برخی مطالب را به نزدیک‌ترین اشخاص خود نداشت. البته که این وضعیت برای او هزینه داشت؛ ولی این هزینه‌ای است که سیاست‌مدار وطن‌خواه باید بپردازد.

حضور نظامیان در انتخابات و پیروزی‌شان در آن، نظامیان را در جایگاه مربی-بازیکن قرار خواهد داد. .برخی بر این باورند شاید منافع نظامیان و مراکز نظامی و نهادهای رسمی به طور طبیعی با سایر دستگاه‌ها تعارض داشته باشد و اگر بعضی از این تعارض‌ها ماهوی باشد، به شکل تعارضی بنیانی بروز خواهد کرد.

تصور کنید که جنگ است، با نیروهای خط مقدم چه رفتاری باید داشت؟ روشن است که با تمام توان برای آرامش خاطر و دسترسی آنان به امکانات کوشش می‌کنیم. حالا اگر آنان را درگیر کاغذبازی و امور پیش پا افتاده کنیم نتیجه چه خواهد شد؟

ریشه دواندن این تفکر که نهاد‌های انتخابی در کشور آنچنان که باید و شاید اثرگذار نیستند باعث شده که مردم در انتخاب دچار نوعی بی‌رغبتی و دلسردی شوند. مسائل اقتصادی، گرانی‌ها و مشکلات معیشتی نیز مزید بر علت شده که این احساس بر جامعه غلبه کند که دولت و مجلس قدرت حل مشکلات اساسی آن‌ها را ندارند. همین موضوع هم باعث شکل‌گیری نوعی بی‌تفاوتی و بی‌توجهی به انتخابات شده است.

جامعه ایران دچار ویروس «نظرسنجی زدگی» شده است. به همین علت برخی گمان می‌کنند با دستکاری در اعداد و ارقام می‌توان واقعیت را نیز شکل داد، در حالی که واقعیت تابع اعدادسازی نیست. واقعیت مسیر خود را می‌رود. این رقم‌سازی‌ها موجب خودفریبی می‌شود.

مدل «امارت اسلامی افغانستان» ممکن است اذهان برخی نیروهای درون ایران را تحریک کند و آ‌ن‌ها به فکر «امارت اسلامی ایران» بیفتند.