به گزارش سایت خبری پرسون، حشمت ا... فلاحت پیشه تحلیلکر مسائل بین الملل در یادداشتی نوشت: اجلاس سالیانه مجمع عمومی سازمان ملل مهم ترین فرصت دیپلماتیک برای کشورها به حساب می آید. چون بسیاری از تشریفات مناسبات دو جانبه حذف می شود و کشورها می توانند برای تحکیم مناسبات و تنش زدایی مذاکره کنند و آقای رئیسی نیز باید از این فرصت استفاده کند. هر چند که به طور معمول بخش اعظم انرژی هیأت ها صرف یک سخنرانی و حداکثر چند مصاحبه می شود و عملا دستاورد دیپلماتیک قابل ملاحظه ای به دست نمی آید. لذا آقای رئیسی و تیم طراحان سفر نیویورک باید ۴ قسمت پازل سیاسی خارجی کشور را در نظر بگیرند و بر اساس آن سعی کنند که نقاط ضعف را برطرف کنند.
سیاست خارجی دولت سیزدهم در ۴ قسمت قابل تحلیل است. یکی در داخل که تحت تاثیرسخنرانی ها، موضع گیری هایی است که چندان با عالم واقع همخوان نیست و بلکه در شرایطی مثل موضوع زمستان سخت و از بین بردن سلطه دلار و... دیدیم که حتی بعضا نتیجه عکس هم داشته که در شکست احیای برجام خود را نشان داد. لذا هر چند سخنرانی آقای رئیسی بخش مهمی از کار است اما بخش های مهم تر در لابی های سازمان ملل شکل می گیرد و باید از این فرصت ها استفاده کرد.
قسمت دوم در مناسبات دو جانبه و قسمت سوم در حوزه مناسبات منطقه ای است. دو بخش میانی از پازل سیاست خارجی دولت آقای رئیسی دو بخش قابل دفاع است. یعنی غیر از مواردی که در قبال آذربایجان و افغانستان شکل گرفت که به نظر می رسد ناشی از ضعف سیاست خارجی کشور بود و بهتر می شد عمل کرد. سیاست تنش زدایی دولت در عرصه منطقه ای و مناسبات دو جانبه قابل دفاع است واین بخشی است که آقای رئیسی می تواند در دیدارهای سطح بالایی که انجام می دهد در این قسمت موافقتنامه هایی را برای گسترش مناسبات دوجانبه و البته مناسبات منطقه ای در دستور کار قرار دهد.
اما بخش اصلی کار به قسمت چهارم سیاست خارجی یعنی سطح روابط بین الملل ربط دارد. یعنی جایی که حتی اگر دستاوردی در روابط دوجانبه، منطقه ای و عضویت ایران در پیمان های منطقه ای مثل شانگهای و تلاش برای عضویت در بریکس دستاوردهای قابل انتظار است؛ بخش عمده این دستاوردها به خاطر مسائل بین المللی با مشکل مواجه می شود. به این دلیل که ایران مسائل عمده ای در عرصه بین الملل دارد که آنها را حل نکرده است. چه در مناسبات ایران با آمریکا و چه در مناسبات با ارگان ها و سازمان هایی بین المللی مثل FATF و مناسبات دیگری که آقای رئیسی می تواند برای رفع این مشکلات تلاش کند. هر چند که یکسری موانع مثل شائبه های مواضع ایران در قبال جنگ اوکراین یا سرنگونی هواپیمای اوکراینی در پیشبرد سیاست خارجی کشور وجود دارد.
به نظر می رسد اگر طرف ایرانی با درخواست مذاکره ای با کشورهای شاکی مواجه شد حتما باید از این درخواست استقبال کند و ساز و کاری برای رفع این مشکل و جبران خسارت آسیب دیدگان شکل بگیرد. لذا آقای رئیسی زمانی که قصد حضور در سازمان ملل متحد را داشت نیازمند یک دستور کار جدی و واقعگرایانه خواهد بود. هر چند که به روال طبیعی درخواست هایی از سوی طرف آمریکایی برای مذاکره مطرح می شود که مطابق روال گذشته ایرانی ها رد می کنند. البته درخواست های مذاکره ای از طرف کشورهای اروپایی مطرح می شود که به نظر این قسمت از درخواست را حداقل طرف ایرانی باید بپذیرد و در سطح سران شائبه هایی که مطرح شده و آسیب های مابه ازایی که به ایران به دلیل موضوع اوکراین وارد شده مرتفع شود و تلاش گردد تا تنش های شکل گرفته در موضوع هسته ای کاهش پیدا کند.
اینها واقعیت هایی است که آقای رئیسی باید دنبال کند. این یک فرصت اساسی است که بسته به اینکه کماکان سیاست خارجی یک سیاست خارجی سخنرانی محور است یا اینکه جنبه مساله محوری و واقع گرایی در آن عمده شده می تواند دومین سفر آقای رئیسی را سامان دهد. اگر کماکان این سفر سخنرانی محور باشد خواهیم دید که آقای رئیسی صرفا یک سخنرانی را انجام خواهد داد و هیچ یک از چالش های بین المللی ایران حل نمی شود و کماکان نتیجه آن را می بینیم. مثلا ایران و عربستان پر سر و صدا ترین روند تنش زدایی را در سالیان اخیر در پیش گرفتند ولی بهره ای که عربستانی ها از این تنش زدایی بردند بسیار بیشتر از بهره ایران است به دلیل اینکه عربستانی ها کمترین موانع بین المللی و ایران بیش ترین موانع بین المللی را دارد و آقای رئیسی باید این موانع را به حداقل برساند.
منبع: آرمان ملی
