طبق این گزارش وضعیت در تهران بدتر از کل کشور است و بین ۶۲تا ۸۵درصد پایتخت‌نشینان به مسکن در استطاعت دسترسی ندارند. رشد پرشتاب قیمت مسکن در طول چند سال گذشته به‌ویژه از ابتدای سال ۱۳۹۷ تاکنون به کاهش سطح دسترسی مردم به مسکن مناسب منجر شده است.
با این حال به‌نظر می‌رسد این کاهش سطح دسترسی به مسکن در همه مناطق ایران یکسان نیست. آن طور که مرکز پژوهش‌های مجلس در تازه‌ترین گزارش خود اعلام کرده است وضعیت دسترسی به مسکن مناسب در مناطق شهری بدتر از مناطق روستایی است، چرا که از یک طرف، بخش عمده سیاست‌های بخش مسکن در طول سال‌های گذشته معطوف به تأمین مسکن اقشار کم‌درآمد بوده و از طرف دیگر مقایسه آمارها نشان می‌دهد میزان تورم بخش مسکن در مناطق شهری بیشتر از سایر مناطق بوده است؛ به‌طور مثال قیمت مسکن در آذرماه ۱۴۰۱نسبت به آذر ۹۶حدود ۲۴۷درصد رشد داشته؛ درحالی‌که این میزان برای خانوارهای شهری ۴۰۳درصد بوده است.
حال این مقدار را با پایتخت‌نشینان مقایسه کنید که قیمت مسکن درست در همین دوره بیش از ۸۴۴درصد افزایش یافته و خرید خانه در تهران به رؤیای دست‌نیافتنی تبدیل شده است. این به معنای آن است که هزینه‌های تامین مسکن در شهرها به‌ویژه در کلانشهرها به مراتب بیشتر از سایر مناطق است.
مسکن در استطاعت چیست؟
مرکز پژوهش‌های مجلس با توجه به یکسان‌نبودن هزینه‌های تامین مسکن در نقاط مختلف کشور با معرفی شاخص مسکن در استطاعت استدلال کرده است که در مناطق شهری، بیش از نیمی از خانوارهای هر دهک به مسکن در استطاعت دسترسی ندارند.
مسکن در استطاعت معیاری است که برای اندازه‌گیری میزان هزینه مسکن خانوار نسبت به دیگر هزینه‌های آن محاسبه می‌شود. بر این اساس خانواری به مسکن در استطاعت دسترسی دارد که سهم هزینه مسکنش کمتر از ۳۰درصد کل هزینه‌های آن خانوار باشد. این شاخص در کنار شاخص‌هایی همچون درصد مستأجرانی که در هر دهک در مسکنی با مساحت سرانه کمتر از ۱۵مترمربع سکونت دارند تا حدودی وضعیت رفاهی جامعه به‌ویژه دهک‌های کم‌درآمد را بازگو می‌کند.
تابلوی وضع مسکن در دهک‌های مختلف درآمدی
آمارها نشان می‌دهد ۷۸درصد از کل شهرنشینان ایران به مسکن در استطاعت یا مسکن مناسب دسترسی ندارند؛ به این معنا که هزینه‌های مسکن بیش از ۳۰درصد کل هزینه‌هایشان است و مجبورند از سایر هزینه‌هایشان کم و آن را صرف مسکن کنند. این میزان برای دهک دهم یعنی افراد ثروتمند ۵۵درصد است.
مقایسه این ارقام با کلانشهر نشان می‌دهد که در تهران وضعیت به‌مراتب بدتر از میانگین کشوری است به‌طوری که بخش عمده تهرانی‌ها در همه دهک‌ها به مسکن در استطاعت یا مناسب دسترسی ندارند.
در تهران و در دهک نخست که شامل افراد کم‌درآمد می‌شود ۸۵درصد خانواردها به مسکنی که در استطاعتشان باشد در دسترسی ندارندو هزینه‌های مسکن بیش از ۳۰درصد کل هزینه‌هایشان است.
این موضوع باعث شده است که این افراد سایر هزینه‌هایشان را هم صرف مسکن کنند وضعیت در سایر دهک‌های پایتخت هم اصلا جالب نیست. در بهترین حال فقط در دهک پنجم ۶۲درصد خانوارها به مسکن متناسب با شرایطشان دسترسی دارند و حتی در دهک هفتم و هشتم که شاید بتوان گفت در طبقه متوسط دسته‌بندی می‌شوند بین ۷۵ تا ۷۷درصد خانواده‌ها به مسکن مناسب دسترسی ندارند. همه این موضوعات فشار زیادی بر خانواده‌های تهرانی وارد کرده و موجب شده بخش عمده هزینه‌های آنها معطوف به بخش مسکن شود.
