تا الان کرونا نگرفتم، پس دیگه نمی گیرم!

به گزارش سایت خبری پرسون، از بیمارستانها و بخش آی سی یو آنها خبرهای نگران کننده ای منتشر می شود. ظاهرا هنوز بوی عید نیامده دوباره کرونا بالهایش را باز کرده و جانی تازه گرفته است. در این میان عده ای حتی ماسکشان را هم به درستی نمی زنند. یا در کیفشان است یا روی گردنشان.

حتی اگر کرونا نگرفته باشید، چقدر به آن فکر می کنید؟ در صحبت با اطرافیان چطور؟ چقدر نگرانی این بیماری هستید و تا به حال به این فکر کردید که اگر تا به امروز، دچار این ویروس نشدید، از این به بعد هم به بیماری کرونا مبتلا نخواهید شد؟ این فکر به ذهنتان خطور کرده که از خوش شانس ها هستید؟ شاید هم به این فکر می‌کنید که سیستم ایمنی شما از دیگران قوی تر بوده و یا ماورایی از شما حفاظت می‌شود و فقط شما هستید که از این ویژگی خاص برخوردارید؟
این اغلب سوالاتی است که یک یا چند نوع آن را حداقل برای یک بار، در ذهن خود مرور می‌کنیم و با شنیدن خبر بیمار شدن یک دوست یا یک آشنا به سرعت در ذهن مان تکرار می‌شود؛ مخصوصا آنهایی که به پروتکل‌ها بی توجهی نمی‌کنند و یا دیده شده که پروتکل ها را رعایت می‌کنند ولی برای حفظ ظاهر.

*شدت کرونا و افزایش محدودیت
ظاهرا دست بردار نیست. ویروس کووید ۱۹ بدجوری به همه حمله کرده است و دیگر از ما دور نیست و حالا هر کدام‌مان یک دوست، یک آشنا یا فامیلی را می شناسیم که مبتلا شده و اگر از بیماری جان سالم به در برده باشد بر حس خودشیفتگی ما در برابر این ویروس، افزوده خواهد شد. اما پروتکل های اعلامی از سوی مسئولین و کادر درمان، دوری از اجتماعات، شستن مداوم دستها به مدت ۲۰ ثانیه و ماسک صورت است که مدام توصیه می کنند این سه مورد را رعایت کنیم. پس چرا عده ای رعایت نمی کنند و باعث انتقال ویروس از یک شخص به صدها نفر دیگر شده و خود و ملتی را در خطر می اندازند.
«علیرضا سعادت» روانشناس درگفتگو با«سایت خبری پرسون» می گوید: بیمارانی هستند، که با وجود مسری بودن بیماری شان، اما از دور بودن از اطرافیان یا رعایت موارد بهداشتی سر باز می زنند در حالی که بیمار هستند و ازبیماری زجر می کشند اما باز هم رعایت نمی کنند. چه برسد افرادی که هنوز بیمار نشده اند و حس پهلوان پنبه ای در آنها بیداد میکند.
سعادت در ادامه می افزاید: اینگونه افراد حتی در زمانی که به یک سرماخوردگی ساده هم مبتلا باشند همین رفتار را از خود نشان می دهند. اگر بگوییم فلان چیز را نخورند حتما می‌خورند و کلا مراعات حال خود و دیگران را نمی کنند.
به گفته این روانشناس «این افراد در هر صورت و در هر اجتماعی و در درازمدت رفتارشان اینگونه است.»
وی در خصوص رفتارهای بلندمدت، توضیح می دهد: این افراد در کوتاه مدت، برای چند ماه در مورد بیماری کرونا رعایت می کردند اما در درازمدت و با افزایش زمان ماندگاری ویروس در اطرافشان، از رفتاری که لازمه انجامش در اجتماع هستند سرباز می زنند و این همان روش شناخت است. یعنی این افراد این گونه هستند و رفتار کوتاه مدت آنها فقط ظاهر سازی بوده و سلامت دیگران برایشان اهمیتی ندارد و با منطق خودشان حرکت می‌کنند و حتی دیگران را ترغیب به شبیه ساختن خود می کنند.

*مسئول جان هم هستیم

با رکوردهای افزایشی که کرونا در میزان ابتلا ایرانیان به کووید ۱۹ داشته و میزات تلفات هر روز این بیماری، ستاد کرونا دوباره، تصمیم به تشدید محدودیت ها در پایتخت گرفته است. محدودیت هایی مانند افزایش دورکاری و تقلیل ۵۰ درصدی کارکنان و کارمندان و تعطیلی مشاغلی که این محدودیت ها شامل آنها می شود و همه این محدودیت ها برای کم تر شدن تعداد افراد در وسایل حمل و نقل شهری و در حین عبور و مرور است. افرادی که در متروها و اتوبوس های شهری بدون ماسک نشسته اند و زندگی به مثابه دوران قبل کرونا برایش ادامه دارد. اما می دانیم که کرونا، زنجیره حیات متصل بین همه ما را به خطر انداخته و حالا همه ما بهتر و بیشتر می‌دانیم که با یک سهل انگاری، جان خود و دیگران را به مخاطره انداخته و ممکن است راهی برای جبران رفتار نادرست خود نداشته باشیم.

عده ای از جامعه شناسان معتقدند که مسئولیت پذیری اجتماعی یک مبحث اخلاقی است نه قانونی و جوامع توسعه یافته به راحتی این موضوع را درحیطه اخلاق درک می کنند، در حالی‌که در جوامعی که از نظر فرهنگی فقیر هستند مسئولیت پذیری اجتماعی را از حیطه اخلاقی خارج و قانونی می کنند و در این نوع جوامع، با الزامات و چارچوب های قانونی مجبور به رعایت قوانین اجتماعی و رعایتشان در افراد می شویم.

علیرضا سعادت، روانشناس، در بیان مسئولیت پذیری اجتماعی در جامعه تصریح میکند که «بحرانهایی مانند همین کرونا که درآن هستیم، به روشنی نشان می دهد تا چه حد ما در شناخت و حفظ مسئولیت های اجتماعی و همچنین پدیرش این مسئولیت ها به نفع دیگری، مشکل داریم و باید روی افزایش مسئولیت پذیری اجتماعی بیش از گذشته کار و تحقیق شود که در این صورت هم حکومت و هم اجتماع مردم راحت تر و امن تر زندگی می‌کنند و این از ابتدایی ترین شروط زندگی در کنار یکدیگر است.»

این روانشناس ادامه میدهد: باید با تمرین کردن و انجام خدمات و کارهای عام المنفعه، این ویژگی را در خود رشد دهیم. زیرا که در بحرانها بیش از بقیه موارد، نیاز به مسئولیت پذیری اجتماعی داریم و حیات همه ما چون یک زنجیر به هم متصل شده و نیاز به رفتار درست و آگاهانه بیش از پیش، لازم و ضروری است.