دوراهی نان و ایمان

سایت خبری پرسون- قدرت چانه زنی و قدرت نمایی در حوزه سیاست خارجی نیازمند دیپلمات های کار کشته و کیس است. یک دیپلماسی قوی باید بتواند منافع ملی یک کشور در شرایط گوناگون از جمله جنگ، مراودات اقتصادی، موضوعات فرهنگی، اختلافات منطقه ای و غیره را از طریق لزوما مذاکره تامین کند. یعنی الزاما اگر کشوری را دشمن پنداشتیم مذاکره با آن کشور را رد نکنیم چون همان گونه که در بالا گفتیم دیپلماسی عرصه صفر و صد نیست. اما در چارچوب تامین منافع ملی، سخنرانی سوم مهرماه ۱۳۹۷ ترامپ در مجمع عمومی سازمان ملل نشان داد که اگر پیش از این اعمال سیاست تنبیه و تشویق یا همان اصطلاح "چماق و هویج" آمریکا در مقابل ایران هم مرسوم بود، حالا قرار است فقط از ابزار چماق استفاده کند اما سخنرانی روحانی اتمام حجت با او و سیاست های ایرانی هراسی دستگاه دیپلماسی امریکا طی 4 دهه گذشته بوده است.

فقط متهم کردن ایران و برخورد از طریق افزایش فشارهای اقتصادی به وسیله جلوگیری از فروش نفت توسط ایران مدنظر آمریکا است. همانطور که می دانیم بودجه کشور وابستگی قطعی به فروش نفت دارد و اگر در فروش نفت خللی ایجاد شود که به گفته بسیاری از کارشناسان حوزه انرژی،این اتفاق بعید و دور از نظر نیست، اقتصاد تک محصولی ما دستخوش حملات شکننده ای قرار خواهد گرفت. آنچه مهم است، اینکه آقای روحانی و دولت در آینده ای نزدیک کار سخت و طاقت فرسایی را پیش رو خواهند داشت. مذاکره می کنیم یا دیگر مذاکره نخواهیم کرد؟ این مسئله بسیار مهم و ذهن بیشتر ایرانیان را از دو منظر به خود مشغول کرده است.

اول اینکه مذاکره با آمریکا قبلا آزموده شده و نتیجه ای نداشته است. در حال حاضر مذاکره با آمریکا که لحظه ای اعتماد به او نیست صلاح مملکت است یا خیر؟ و اگر خیر، چنانچه تحریم ها بازگردد و جامعه جهانی همچون گذشته دست به عصا حرکت کنند، شرایط اقتصادی بغرنج و فشار غیرقابل تحمل بر مردم ایران وارد شود آیا همچنان عدم مذاکره با آمریکا اصول انقلابی ما خواهد بود یا خیر؟ این سوالات اساسی است که افکار عمومی با آن درگیر و نیازمند پاسخ های اساسی و قانع کننده است.

نویسنده: داود شریعت زاده