مسئولان

استان خوزستان گذشته از گره خوردنش به جان و ناموسمان، دفاع مقدس و فداکاری های این منطقه در آن دوره هجوم دشمن به میهن، مشکل بزرگی به نام کم آبی یا بی آبی دارد. بله درست است. آب همان که مایه حیات است. وقتی خوزستان آب نداشته باشد تمام ایران آب ندارد. آب خوزستان به استان هایی همچون یزد، اصفهان، چهارمحال و بختیاری می رود، برحسب منابع عظیم آبی که در منطقه جنوب کشور وجود داشته است. اما حال نتیجه سالها مدیریت و البته این نوع مدیرانی که سبب می شود فداکاری و برنامه ریزی های مدیرانی در همین منطقه جنوب، پامال شود تنها پاسخگویی از سر عصبانیت و التهاب است.

بی تدبیری مسئولان، مربیان و مدیران هزاران مهد کودک و پیش دبستانی تحت نظارت بهزیستی را بلعید.

اگر نگاهی به نظرات مردمی، در فضاهای مجازی بیندازیم، ودر کنار هم قرار دادن رفتارها و عکس العمل های هموطنان، به بی اعتمادی و بدبینی گسترش یافته ای می رسیم که همه در حال رنج کشیدن از آن هستند. رنجی که بر زندگی و تعاملات ما سایه انداخته و هر روز پررنگتر از قبل می شود.

در حالی بخش اعظمی از هموطنان از مصرف گوشت قرمز جا مانده اند که حتی برای خرید گوشت مرغ هم دشواری های زیادی وجود دارد. دشواری هایی که تا به امروز حل نشده و همینطور بین مردم ومسئولان دومینوی گرانی و توزیع نامناسب را حرکت می دهد.