جامعه‌شناسان سیاسی بارها گفته و نوشته‌اند که زبان و ادبیات قدرت سیاسی «تهدید» است و اگر هم در مسیر تثبیت این ادبیات به صورت تاکتیکی و نه استراتژیکی از زبان «تفاهم» استفاده می‌کنند، منافع خاص خود را دارند.! واقعیت این توصیف و تعریف در سطح منطقه‌ای یا در روابط بین‌المللی، تجربه تاریخی است که ملت‌ها بارها تجربه کرده‌اند و چشیده‌اند. در ادبیات سترگ زبان فارسی نیز چنین آمده است:«برو قوی شو اگر راحت جهان طلبی… که در نظام طبیعت ضعیف پامال است!»
