توافقنامه برجام

در مذاکرات وین باید یک تصمیم سیاسی گرفته شود و دولت‌ها باید تبعات این تصمیم سیاسی را بر عهده بگیرند. دولت آقای روحانی تمایل دارد که این تصمیم سیاسی و تعهد سیاسی برای ماندن و یا خروج از برجام به دولت بعدی سپرده شود. از رو، تیم تحویل وزارت خارجه چندی قبل فعال شده است و حتی نمایندگان دولت منتخب نیز به مذاکرات وین اضافه شده‌اند. این یک تصمیم فرا دولتی است اما به هر حال زمانی که دولت‌ها یک تعهد را می‌پذیرند باید همه ابعاد این آن را در نظر بگیرند.

از آنجایی‌که سیاست‌های فشار حداکثری دولت ترامپ جواب نداده بود، برای آمریکا چاره‌ای نمانده بود جز این‌که مجدداً ساز و کار دیپلماسی را با ایران فعال کند و از این طریق سیاست‌های مدنظر خود یعنی اصلاح برجام، گسترده‌تر کردن فشارهای هسته‌ای و کشاندن برجام به حوزه‌های فراهسته‌ای را پیگیری کند.

افق رقابت و به نوعی خصومت و نزاع بین جمهوری اسلامی ایران و ایالات متحده آمریکا که البته اروپایی‌ها نیز در کنار آمریکایی‌ها هستند، بعید به نظر می‌رسد که به این زودی فروکش کند مگر این‌که توان داخلی ما به حدی برسد که غربی‌ها چاره‌ای جز رقابت سازنده با جمهوری اسلامی ایران نداشته باشند.

در آینده طرف‌های برجام انعطاف بیش‌تری از خود نشان خواهند داد چرا که جمهوری اسلامی ایران به مواضع هسته‌ای خود بسیار تأکید داشته و هیچ‌گونه عقب‌نشینی نکرده است و طبق مفاد مطرح شده ذیل برجام که در ماده ۳۶ و ۲۶ برجام قید شده بود گام های برداشته شده ایران در کم کردن تعهدات خود نسبت به برجام به دلیل نقض فاحش این قطعنامه از طرف ایالات متحده آمریکا بوده است.

دولت آمریکا مشابه کاری را که در مورد ایران انجام می‌دهد در مورد کشورهای دیگر نیز انجام داده است. فشار بر یک دولت تا آن دولت را تسلیم کند. تحریم‌های ایران ناشی از همین استراتژی آمریکا است که ایران یا باید استراتژی آمریکا را بپذیرد و یا این‌که حقوق خود را از دست بدهد.