ایران و چین

امضای سند همکاری راهبردی ایران و چین، موجی از مخالفت و معاندت از سوی ضدانقلاب را پدید آورد که شگفت‌آور نیست. راز اصلی جیغ و داد آن‌ها این است که این سند 25 ساله است.

عقلانیت ابزاری که مبنای نظریه وابستگی متقابل است، ایجاب می‌کند، کشوری که ظرفیت‌های محدودتری دارد، حداکثر بهره‌مندی ممکن را از مزیت‌های رقابتی بازار برای بهینه‌سازی دستاوردهای خود ببرد و با تنوع‌بخشیدن و افزایش طرف تقاضا به نرخ‌های بالاتری دست پیدا کند.

حساسیت گسترده شهروندان ایرانی نسبت به امضای برنامه 25 ساله همکاری‌های جامع ایران و چین کاملا بجا و ناشی از آگاهی و احساس مسوولیت آنان در برابر سرنوشت و آینده کشور است و باید از آن استقبال کرد و پاسخ شایسته و شفاف به آن داد.

برنامه جامع همکاری ایران و چین ضرورت انکار‌ناپذیری است که نباید مقابل آن منفعل بود. مشی و رویه دولت چین مانند سیلی در حال فراگیر شدن در پهنه و گستره عالم است؛ یا باید نشست و نظاره کرد که این سیل خانه براندازد یا همراه شد و از خسارات کاست.

موج تبلیغات منفی علیه توافق‌نامه ایران و چین شدت گرفته است. از زمان اعلام توافق تا کنون، بعضی هنرپیشه‌های ایرانی مقیم خارج، رسانه‌های فارسی‌زبان و حتی برخی مقامات ارشد سابق - بعضاً بدون کوچک‌ترین اطلاع از کلیات توافق - برای ایجاد بدبینی نسبت به آن به تکاپو افتاده‌اند.محور اصلی حملات هم مستمسک «محرمانه» بودن توافق است.

سند جامع همکاری های ایران و چین به تازگی در تهران به امضای طرفین رسیده و همین موضوع سبب شده تا آمریکا پیشنهاد تازه ای دهد. واشنگتن هیچ گاه تصور نمی کرد که زمانی چین به این شکل بخواهد جای آمریکا و غرب را بگیرد.