اعتراض

وقوع بحران‌ها به شکل‌های مختلف از بحران بهداشتی، خشکسالی، اقتصادی، اجتماعی جزو جدایی‌ناپذیر زندگی اجتماعی محسوب می‌شود. نکته‌ مهم این است که اگر بحرانی اتفاق افتاد ما چه رویکردها و استراتژی‌هایی را برای مدیریت بحران اتخاذ کنیم که این بحران حتی اگر فروکش کرد، زمینه بحران‌های دیگر را فراهم نکند و این نشان‌دهنده مدیریت هوشمند در هر جامعه‌ای محسوب می‌شود.

چه زمانی می‌شود فهمید که جامعه‌ای نابسامان است و تیرگی‌ها در کمینند؟ وقتی صدا به صدا نرسد، وقتی کسی به فریادها گوش فرا ندهد، وقتی هزار کارشناس و دانشگاهی و نویسنده و روزنامه‌نگار هزار بار بگویند و بنویسند که شوخی کردن با کرونا عواقب وحشتناکی خواهد داشت و هیچ پاسخی از سوی مسوولان نیاید.

خوزستان یکی از مهم‌ترین و شاخص‌ترین نمادهای ناکامی و ناکارآمدی مدیریتی ملی و استانی سده معاصر کشور است. استانی که از نظر شاخص‌های اقلیمی، جغرافیایی، طبیعی و موقعیت ویژه و مناسب خود می‌توانست به نمونه‌ای از حکمرانی خوب در کشور مبدل شود، شوربختانه در وضعیتی به سر می‌برد که هر‌از‌گاهی صدای اعتراض‌های صنفی، کارگری، اجتماعی و سیاسی گروه‌هایی از شهروندان آن، ابعادی از نارضایتی‌ها و شکست برنامه‌های توسعه کشور و ناکارآمدی نحوه اداره این منطقه بااهمیت را نمایان می‌‌کند.

جمله فوق که در ناآرامی‌های اخیر از زبان یک زن اهوازی بیرون آمد به "نماد" اعتراضات خوزستان تبدیل شد و این استان زرخیز و مظلوم را در صدر خبرهای داخلی و منطقه ای نشاند.