رسانه‌های دیگر

اگر به روند اخبار و تنش‌های سیاسی داخل کشور توجه کنیم، به این نتیجه می‌رسیم که در شرایط مشابه تقریبآ بهترین مقاطع سیاسی، تعطیلات مجلس است. هم مجلس نیست و هم بیشتر نمایندگان سرگرم رسیدگی به برنامه‌های حوزه انتخابیه و اینجور چیزها هستند و تعداد اندکی از آنان در عرصه عمومی فعال هستند که مواضع و اقدامات آنان مشکل‌ساز شود.

آنطور که سازمان امور مالیاتی اعلام کرده مالیات بیش از ۷۰درصد صاحبان مشاغل، اصناف و بازاریان صفر تعیین شده است.

استاندار خوزستان پس از درگذشت کارگر شادگانی که بر اثر خودسوزی جان باخت، در تماس تلفنی با خانواده وی ضمن تسلیت و ابراز همدردی، وعده داد پیگیری حقوق این کارگر و برخورد قانونی با مسببان حادثه در اولویت قرار دارد

جمهوری اسلامی ایران از دوران 10 ساله اشغال افغانستان توسط ارتش سرخ شوروی (1358 تا 1368) همواره پذیرای مردم این کشور بود و آنان، اعم از احزاب سیاسی و مردم عادی، در ایران مورد تکریم بودند.

در این مجلس هم بابت عدم کفایت و عزل رییس‌جمهور توفیقی نخواهند یافت و کلیت مجلس، هرگز پاسخ مثبتی به آنها نمی‌دهد.

با شروع شمارش معکوس 30 روزه از لحظه فعال‌سازی مکانیزم ماشه، ایران در برابر این سؤال قرار گرفته است که چگونه می‌توان از فرصت باقی‌مانده برای کاهش اثرات این روند بهره برد؟

طرح دقیق هر مسئله‌ای، به معنی پیمودن حداقل نیمی از راه‌حل آن است. بدون طرح و توصیف دقیق، نمی‌توان هیچ مسئله‌ای را حل کرد. موضوع مذاکره با ایالات متحده آمریکا از این نوع است.

با اینکه صاحبنظران بر حل مشکلات با غرب از طریق دیپلماسی تأکید می‌کنند و اقدامات قهرآمیز را مضر می‌دانند، یک نماینده مجلس از تهیه طرح سه فوریتی خروج ایران از معاهده پیمان بین‌المللی منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای (ان.‌پی.‌تی) و پروتکل الحاقی آن خبر داد

از همان روزهای آغازین جنگ و پس از آتش‌بس با رژیم صهیونیستی، یک مسئله مهم و حیاتی برای دوره پساجنگ وجود داشت که کمتر به آن توجه شد. دشمن به جای ایجاد یک روایت پیروزی مطلق برای خودش یا شکست مطلق برای ایران، کمپینی رسانه‌ای، سیاسی و نخبگانی را در فضای غربی پیش برد که می‌گفت، «ایران ضعیف شده» و «محور مقاومت به پایان خود نزدیک می‌شود».

تحریم‌های سازمان ملل از آنجا که از حیث قدرت تحریمی و ضمانت اجرا از تحریم‌های آمریکا ضعیف‌تر می‌باشند، نمی‌توانند در صحنه واقعی، وضعیت فعلی اقتصادی ایران را تحت تأثیر خود قرار دهند.

در یک نگاه کلی و فارغ از تصمیم تحدیدی آمریکا که جز یک فشار سیاسی حاشیه‌ای و بی‌اثر نیست، حضور سالانه هیئت دیپلماتیک ایران در نیویورک مدت‌ها است که دستاورد قابل ملاحظه‌ای برای کشور نداشته است.

برجام برای ایران تنها یک توافق سیاسی نبود، بلکه آزمونی از حکمت جمعی و ظرفیت حکمرانی بود. برجام، همانند هر توافقی، نقاط قوت و ضعف داشت؛ اما معضل بنیادین اصلی در فقدان انسجام حکمرانی پس از تصمیم نهایی نهفته بود.

روزنامه شرق نوشت: مکانیسم ماشه به سازوکاری اشاره می‌کند که در صورت نقض برجام یا اختلاف‌نظرهای عمده درباره اجرای تعهدات توسط هر یک از اعضا، می‌تواند تحریم‌های لغوشده را دوباره به‌سرعت و بدون نیاز به رأی‌گیری مجدد در شورای امنیت سازمان ملل، به حالت قبلی بازگرداند.

چرا ما بدون آنکه اجانب دخیل باشند، ‌خودمان در داخل در باب موضوع برجام روایت‌های متفاوت و دست‌کم ناقصی داریم؟‌

محمدصادق کوشکی گفته «کنسرت شجریان، تجمع برای باج‌گیری از مردم انقلابی و رهبری است. هر عاقلی می‌فهمد که آن روز به بهانه موسیقی و کنسرت، مانور برهنگی و براندازی برپا خواهند کرد.»

روزنامه‌های اصلاح‌طلب هیچ خبر و تصویر و تیتری از آنچه پزشکیان «دستاوردهای راهبردی و حیاتی» از چین و دیدارش با «شی» و دیدار چهارساعته‌اش با پوتین نامید، در صفحات اول خود نیاوردند.

هنگامی که تصمیم لازم و درست را در زمان مناسب نگیریم، ممکن است با گذشت زمان اعتبار و کارایی آن تصمیم ضعیف شود. از این نظر، ما استاد از دست دادن فرصت و زمان هستیم. علت این رفتار خیلی اهمیت دارد و ناشی از ویژگی‌های ساختار تصمیم‌گیری در ایران است.

محمد مهاجری، عباس عبدی و فیاض زاهد در یادداشتی مشترک به موضوع بابک زنجانی پرداختند.

وقتی صحبت از نهاد بانک مرکزی می‌شود، دو وظیفه خطیر بانک مرکزی در ذهن هر صاحب‌نظری متبادر می‌شود: حفظ ارزش پول ملی و مهار تورم. این دو وظیفه نه‌فقط در قانون بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران درج شده بلکه در واقع وظیفه تمامی بانک‌های مرکزی بر روی این دو محور می‌چرخد.

معتقدیم فضاهای عمومی نظیر میدان‌ها، خیابان‌ها و پارک‌ها صرفاً مکان عبور و مرور یا کارکردهای روزمره نیستند؛ بلکه می‌توانند به بسترهایی برای همدلی، شادی و تجربه زیست جمعی بدل شوند. میدان آزادی تهران که نماد آزادی‌خواهی و همبستگی ملی است، ظرفیت آن را دارد که میزبان لحظات فراموش‌نشدنی برای مردم باشد؛ لحظاتی که در حافظه جمعی ما ماندگار خواهد شد.

«شما که می‌گویید برجام خیلی بد بوده، شما که می‌گویید کارهای قبل خیلی خوب بوده، بسیارخوب! شما ۶ تا قطعنامه گرفتید. می‌گویید خوب بوده! حالا هم برمی‌گردیم به همان دیگر! اصلاً برمی‌گردیم به قبل از سال ۹۴. شما که می‌گویید کل قطعنامه‌ها اصلاً ارزش ندارد و کاغذپاره است. شما چه می‌گویید؟! شما که 6 قطعنامه را کاغذپاره می‌دانید، شما که کل برجام را بد می‌دانید، شما دیگر ساکت باشید!»

در میانه دهه پنجاه، پروژه‌ای نوپا در اهواز آغاز شد که قرار بود سرنوشت صنعتی ایران را دگرگون کند؛ فولاد خوزستان. سیدمهدی حسینی، از نخستین مدیران این مجموعه، روایت می‌کند چگونه در روزهای پرآشوب انقلاب و جنگ سیاسی–اجتماعی آن زمان، هدایت یکی از بزرگ‌ترین پروژه‌های صنعتی کشور را بر عهده گرفت؛ از آموزش در آلمان و مذاکره با آمریکایی‌ها برای آزادسازی تجهیزات توقیف‌شده تا مدیریت هزاران کارگر در غیاب مدیرعامل. امروز، پس از گذشت دهه‌ها، او همچنان دلتنگ دیدار دوباره فولادی است که بخشی از عمر و تاریخ خود را در آن جا گذاشته است.