سیاست خارجی

اگر دور دوم مذاکرات نیز مانند دور اول آن نتیجه‌بخش باشد احتمال به بن‌بست رسیدن مذاکرات کمتر می‌شود. اما فعلا در این برهه احتمال پیروزی و شکست مذاکرات به یک اندازه است چراکه درخواست‌های طرفین از هم فاصله زیادی دارد.

تل‌آویو تلاش داشت مذاکرات 1+5 به نتیجه نرسد و  با از بین رفتن توافق هسته‌ای 2015، ایالات متحده و دیگر کشورهای درگیر در این موضوع روی اعمال مجدد تحریم‌های بین‌المللی علیه جمهوری اسلامی ایران اجماع کنند. اگر گفت‌وگوها پیرامون احیای توافق هسته‌ای به نتیجه نرسد، ایران بار دیگر ذیل تحریم‌های سازمان ملل متحد قرار می‌گیر و باید تصریح کرد در واقع این همان خواسته اسراییل است که از سوی برخی افراد مطرح می‌شود.

حساسیت مردم در باب برنامه همکاری با چین و رویکرد انتقادی حاکم بر نظرات در این زمینه به‌خوبی قابل درک است. اولا واقعیت آن است که دولت نه فقط در این مورد بلکه در موارد مشابه نیز برای اعتمادسازی بسیار کم تلاش کرده و می‌کند. دوم اینکه مردم به درستی خود را از ذی‌نفعان این برنامه می‌دانند و برای خود حق آگاهی قائلند. سوم آنکه نگاهی به سایر برنامه‌‌های همکاری بین دولت‌ها و شرکت‌های چینی و تجارب دیگر ملت‌ها در موارد مشابه گواه آن است.

مسلم است غربی‌ها در «برجام ۱۴۰۰»، از برجام ۹۴ درس‌هایی گرفته و باتجربه‌تر شده‌اند و این بار توافق هسته‌ای را طلیعه یک دوران جدید با ایران تصور نخواهند کرد. در نتیجه بعد از عبور از مرحله اولیه برجام ۱۴۰۰ که منجر به آزادسازی بخشی از دارایی‌های بلوکه‌شده ایران و برداشته‌شدن برخی از تحریم‌ها و متقابلا بازگشت فعالیت‌های هسته‌ای ایران به چارچوب برجام ۹۴ خواهد شد، غربی‌ها خواهان تداوم مذاکرات درباره برنامه‌های موشکی ایران و سایر خواسته‌هایشان خواهند شد.

ایران در زمره کشورهایی است که به گونه اجتناب‌ناپذیر باید روابط خود را با قدرت‌های بزرگ سازماندهی کند. موقعیت ژئوپلیتیکی ایران ایجاب می‌کند که جمهوری اسلامی بتواند سطح خاصی از همکاری‌های چندجانبه و ائتلاف‌های تاکتیکی را با قدرت‌های بزرگ فراهم آورد. هرگاه ایران معادله موازنه در سیاست خارجی خود را نادیده گیرد، با نشانه‌هایی از تنش و بحران سیاست خارجی روبه‌رو خواهد شد.