احزاب و شخصیت ها

پیش از انتخابات را به ارتباط دو موضوع مهم اختصاص می‌دهم؛ اولی نقش متن سیاسی در رای‌آوری و دومی رای دادن یا ندادن. برخی از پرسش‌ها این است که چرا مشارکت کم است؟ یا اینکه فلان نامزد ضعیف است یا قوی؟ یا اینکه قبلی‌ها چه کار کردند که جدیدی‌ها بتوانند انجام دهند؟ داوری‌ها درباره پدیده‌ها تحت تاثیر مسائلی فراتر از آن پدیده است.

تکاندن سفره‌ی غذا روی فرش در فیلم تبلیغاتی یکی از نامزدهای محترم ریاست جمهوری، ضمن اینکه بیننده را به یاد مردی می‌اندازد که سال‌ها قبل، علف‌های هرز را به نماد ریشه‌کن کردن فساد و رانت از باغچه می‌چید؛ نکته دیگری را هم گوشزد می‌کند که می‌تواند نگران‌کننده باشد. در واقع بی‌دقتی و کیفیت کم برخی از تولیدات رسانه‌ای کاندیداها بیش‌از آنکه طنز و تمسخرآمیز باشد، نگران‌کننده است.

ادبیات و پاره‌گفتارهای کاندیداهای منتسب به جریان اصولگرایی در کمپین‌ها و مناظره‌های انتخاباتی حول این چند گزاره کانونی سامان یافته است که «وضعیت کنونی به‌دلیل پایین‌تر از سطح استانداردبودن معیشت جامعه غیرقابل‌پذیرش و ناخوشایند است».

سه چهره سیاسی مشهور که به‌طور غیررسمی به عنوان رهبران جریان اصلاح‌طلبی در ایران شهرت یافته‌اند، هر کدام موضع متفاوتی در برابر انتخابات جاری اتخاذ کرده‌اند.

اگر قصد ندارید رأی بدهید و فردای انتخابات نمی‌گویید کاش، رأی ندهید اما اگر «کاش»‌ی باقی می‌ماند تصمیم متفاوتی بگیرید. چرا که این کاش‌ها رهامان نخواهد کرد. خشم و کین هم راه به جایی نمی‌برد. چه کینه‌ای که صدا وسیمای ایران پمپاژ کند و چه نفرتی که تلویزیون من وتو.