احزاب و شخصیت ها

قدما معتقد بودند هر هزار یا هزاروپانصدسال، مجددی می‌آید و گفتمانی جدید درمی‌اندازد. من معتقدم گفتمان جدید ما در قرن پانزدهم، گفتمان مدرنیته خواهد بود. و این گفتمان را باید در مقابل گفتمان رایج دویست سال اخیر –که صرفاً بر مدرنیزاسیون متمرکز بوده است- مطرح کرد.

یادداشت/ آمار و ارقام نیز نشان می‌دهد که غفلت از شوراهای شهر و روستا می‌تواند یک خسارت بزرگ برای ایران عزیز باشد؛ چراکه ۱۲۴۰ شهرداری و ۳۶۰۰ سازمان وابسته به شهرداری‌ها در کشور وجود دارد، و میلیاردها تومان بودجه برای حقوق کارمندان رسمی، پیمانی و شرکتی مرتبط با شهرداری‌ها در نظر گرفته شده است. در دورۀ گذشتۀ انتخابات شوراها ۱۲۶هزارو۱۵۳ کرسی وجود داشت که اگر آن را با اعضای علی‌البدل جمع کنیم، بیش از ۲۰۷هزار نفر خواهند بود. 

آیا ما در حوزه «سیاست» و تأمین «رفاه ملی» در دولت انقلابی آینده شاهد ظهور چنین مردانی هستیم که بتوانند از سیم‌خاردار درونشان عبور کنند و در ساخت و تولید «قدرت ملی» هر کدام نقش ویژه خود را ایفا کنند و مردم را در انتخاب درست رئیس‌جمهور آینده یاری کنند؟

آنها می‌آیند، فضای انتخابات را می‌شکنند، حواس‌ها را به خود جلب می‌کنند تا نامزدهای اصلی یک جریان زیر سایه این حضور به فعالیت خود ادامه دهند.

برخی از متولیان رسمی، گمان می‌کنند که باید نظام آموزشی را انحصاری‌تر از قبل کنند و دانش‌آموزان و دانشجویان را با متون و افراد گزینش‌شده‌تری آموزش دهند! اگر این راه نتیجه می‌داد تاکنون داده بود. بعید است که جامعه‌ای را بتوان یافت که جوانان آن تا این حد نسبت به تاریخ معاصر خود بیگانه شده باشند.

ساختار سیاسی در جمهوری اسلامی، جزو ساختارهای تمرکزگراست و استان‌ها، شهرستان‌ها و مناطق کوچک‌تر نقش محدودی در اداره کشور دارند. این درحالی است که در بسیاری از کشورهای جهان، تحولاتی گسترده در حوزه اداره شهرها و ارایه خدمت به مردم رخ داده و اگر ما نخواهیم با این مسیر همراهی کنیم باید هزینه سنگینی بپردازیم.

بهار می‌تواند نویدبخش شور و نشاط در جامعه ایران باشد مشروط بر آنکه ظرفیت‌های داخلی و ابتکار عمل نیروها و جریان‌های سیاسی داخلی معطوف به فهم دقیق از مسائل کشور و ارائه برنامه‌های کارشناسی‌شده برای مواجهه با مسائل ساختاری و تودرتوی کشور باشد.

سرمایه اجتماعی اصلاح‌طلبان در سایه ناکامی دولت در تحقق خواسته‌های مردم و بهبود اوضاع معیشتی طبقات ضعیف جامعه، بسیار آسیب دیده است. آنان از یک سو به تعامل و اعتمادسازی می‌اندیشند و از سوی دیگر نگران کاهش اعتبار پایگاه اجتماعی خویش هستند.