به گزارش سایت خبری پُرسون، محمدعلی ابطحی در روزنامه ایران نوشت:
شهید رئیسی خارج از این تمجیدهای رسمی، چند ویژگی ممتاز داشت که نمی‌توان آنها را انکار کرد.
۱- شاید باورش سخت باشد اما شهید رئیسی اهل شنیدن و گفت‌وگو بود. دوست داشت از همه بشنود. شاید در اطراف بودند کسانی که چنین رویکردی نداشتند، اما شهید رئیسی دوست داشت نظرات دیگران را بداند. بر همین اساس شخصیت او را اهل تسامح و تساهل می‌دانم.
۲- ایمان زلالی داشت. به راستی به ارزش‌های معنوی و دینی باور داشت و مهم‌تر از همه اینکه نان اعتقاداتش را نمی‌خورد.
۳ - اهل تحجر و جمود فکری نبود. در دوران ریاست جمهوری سه‌ساله‌اش، به رغم تلاش برخی که علاقه‌مند بودند شهید رئیسی را در اردوگاه تندروها قرار دهند، اما به باور و منش خود مبنی بر دوری از تحجر و افراطی‌گری پایبند بود؛ نزدیکان ایشان می‌توانند به این خصلت شهید رئیسی گواهی دهند.
۴- در مدیریت‌های مختلفش اهل خطر، نوآوری، پیگیری و پرکار بود و به جای مچ‌گیری به دنبال حل مشکلات بود. بر این خصوصیت او در دوران ریاست جمهوری نور زیادی تابانده شد، اما در دوران مدیریت نظارتی و تولیت در آستان قدس رضوی هم این خصلت‌ها دیده می‌شد.
۵- صبور بود. چه در برابر نقدها و حتی اهانت‌ها و چه در زمینه همکاری با کسانی که گاه گزارش‌های نادرست می‌دادند یا کارها را آن‌طور که دوست داشت، پیش نمی‌بردند.
۶- ویژگی دیگر شهید رئیسی این بود که اعتماد بزرگان را جلب می‌کرد. چه در دوران امام(ره) که با وجود سن کم، در تصمیم‌گیری‌های سخت مربوط به نظام شرکت داشت و چه بعدها که مدارج شغلی را در قوه قضائیه طی کرد.
بنابر همه این چیزها که گفته شد، می‌توان گفت شهید رئیسی نه معجزه بود و نه آدم بی‌مانند. خوبی او این بود که یکی مانند مردم بود. منظور اینکه اغراق درباره شهید رئیسی به همان میزان آسیب‌زا خواهد بود که بی‌مهری و نادیده گرفتن خدمات او. یقیناً مانند همگان در زندگی پرکارش اشتباهات مدیریتی هم داشته است. اما نکته مهم برای من این بود که حداقل در نیمه دوم عمرش، هم رفیق بود و هم بامعرفت. و مهم تر از همه اینکه تا پایان عمر خود بر این خصلت‌ها باقی ماند.
منبع: تسنیم
