عده‌ای که از تمکن مالی برخودار بودند، ظروف و سماور مسی گران‌قیمتشان را نذر امامزاده می‌کردند تا حاجت‌شان روا شود. برخی قدیمی های کن نقل می کنند که در یک برهه های تعداد ظروف مسی امامزاده به حدی زیاد شده بود که عده دیگری از اهالی به عنوان نذری، سفیدگرها را به انبار امامزاده داوود(ع) می‌بردند تا ظروف مسی را سفید کنند. بنابراین سنت نذری دادن در قریه کن فراتر از یک مراسم آیینی بوده و ریشه در سنت‌ها و سبک زندگی اهالی داشته است.
اهالی کن ارادت خاصی به امامزاده داود(ع) دارند و بر این باورند که ادای نذر در امامزاده به مال و زندگی‌شان برکت می‌بخشد. به همین دلیل بسیاری از آنها بخشی از درآمدشان را به این امر اختصاص می‌دهند. اهالی کن، به‌خصوص ساکنان روستای کیگا، از قدیم تبحر خاصی در قالیبافی داشته‌اند و هنوز هم دار قالی در بسیاری از خانه‌های این روستا به چشم می‌خورد. قالیباف ها درآمد زیادی نداشتند اما یک رسم دیرینه بین آنها وجود داشت که نخستین فرش یا قالی را که می بافند نذر امامزاده داوود کنند.
قالیباف‌های کن نیت می‌کردند که نخستین قالی را بعد از برچیدن گره‌های‌دار قالی نذر امامزاده داوود کنند و به همین دلیل فرش‌های امامزاده در آن روزگار جملگی نو و پر زرق و برق بوده است. نذر فرش در کن به‌خصوص در روستای «کیگا» تا چند دهه قبل هم رواج داشت، اما بعد از گرانی سرسام‌آور نخ و برچیده شدن دارهای قالی کمرنگ شد و آرام‌آرام از یادها رفت. قدیمی‌ها کن می‌گویند هنوز هم برخی از فرش‌های نذری در صحن امامزاده پهن است و این رسم یا به عبارتی این نذر کم و بیش پا برجا مانده است.
