به گزارش سایت خبری پرسون، قربانعلی تنگ شیر در یادداشتی نوشت: با توجه به چهل و یک دوره برگزاری جشنواره باید بگوییم که این جشنواره از ابتدا تاکنون با بحران‌های مختلف مواجه بوده است. از جمله تغییر دولت‌ها، مدیران، عدم کارایی لازم در برگزاریهای، نبود آثار تولید شده مناسب، شرایط اقتصادی جامعه، نداشتن سناریوهای خوب و مناسب برای تولید، مشکلات ساختاری، اجرایی، انتخاب داوران، افتتاحیه و اختتامیه در حالیکه هنر در جهان کنونی فراموش نشدنی است.
خانواده سینمای ایران برآیند رنج‌ها و زحمت‌های فراموش نشدنی است؛ جشنواره فیلم فجر یک نوستالژی تاریخی است با خاطرات سرمای بهمن ماه، با صف‌های پیچیده و شلوغ گذشته.
در جشنواره امسال نسل جدیدی در راه است و ایده‌های تازه پدید آمدند. ایده‌هایی سینمایی در این دوره فقط به طبقه متوسط مرکز نشین مربوط نیست بلکه میتوان تنوع موضوعات اجتماعی را در این فیلمها دید.
بیماری کودک و مشکلات یک زوج جوان، انتقام فرزند در پی کینه شخصی خود از پدر، یک عاشقانه در دوران جنگ، رابطه پنهان بین استاد و دانشجو، بازگشت به زادگاه برای پیدا کردن گمشده، قتل ناخواسته و قصه گذشت، خاطرات دوران دانشجویی، راه‌های پیدا کردن گریه کردن، پیچیدگی‌های زندگی خانوادگی، دفاع مقدس و منافقان،ع شق همراه با جنون، هنر، فقر، سرطان، فروپاشی خانواده، البته در همه فیلمها چهار اقلیم نشان داده می‌شود و برف و کولاک و باران در بیشتر آثار وجود دارند همچنین بیشتر بازیگران از نسل‌های جدید بازیگری هستند.
بزرگترین حلقه گمشده سینما مسئولیتی است که در قبال مخاطبان وجود دارد؛ سینما وظیفه دارد مخاطبان خود را راضی نگه دارد و آنها را یک گام به سمت جلو پیش ببرد. اما متاسفانه چیزی که در ایران امروز می‌بینیم کاملاً برعکس است انگار دوره فیلم‌های مبتذل وکمدی‌های نازل است و هر فیلمی که بخواهد حرف جدی بزند جدی گرفته نمی‌شود. اما باید تلاش کنیم برای مخاطبان خاموش سینما کاری انجام بدهیم که آنها را به تماشا گران سینما برگردانیم.
فیلم‌های موجود فارغ از وضع موجود برای نجات و پیشبرد سینمای ایران کافی نیست. چون سینمای ایران و جشنواره فیلم فجر همیشه محل نزاع یا دستکم برخورد طیف‌های فکری متفاوتی بوده است. بنابراین بحرانها و حواشی پیرامون سینمای ایران و جشنواره فیلم فجر همیشه بوده و همیشه خواهد بود.
منبع: آفتاب یزد
