به گزارش سایت خبری پرسون، مسعود فاطمی پرستار نوشت: تا پیش از دوران صفوی، اطلاعات چندانی پیرامون پیشه‌وران و اصناف یافت نمی‌شود، لکن با شروع دوران صفوی جایگاه آنها با روندی سعودی و شتابان پیشرفت کرده که اوج آن را می‌توان در انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامی تماشا کرد. اما به صورت دقیق و به معنای امروزی سندیکا گرایی، سرآغاز این جنبش ها در ایران، از سال های بعد از شهریور 1320 رخ داده است.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی و با روی کار آمدن دولت های مختلف که هر یک رویکرد خاص خود را نسبت به تشکل ها داشتند، به صورت تصاعدی، تعداد تشکل ها و مجامع صنفی افزایش یافت. اما سیر تحول سندیکا ها در جهان به چه صورت بوده و هدف از تأسیس آنها در کشور های مختلف چه بوده است؟
ظهور این نهادها همزمان با رفتن کشور های جهان به سمت نظام سرمایه داری پدید آمد. انگلستان اولین کشوری بود که در آن، این تشکل های اجتماعی پای گرفته است. دسته بندی های آن ها نیز شامل سندیکا های کارگری، رسانه ای، کارفرمایان، جرم، دانشجویی، کسب و کار، بیمه، لاتاری و... بوده است.
سندیکالیسم در اصل شکل نظام مند توده ها و دسته های مختلف، جهت ارتباط گروه ها با حاکمیت، به منظور اداره جامعه به نفع اکثریت ماهر و متخصص است به نحوی که همه گروه ها به عدل از درون مایه حکومت و توزیع ثروت استفاده کنند. حال به رویکرد تشکل ها در جامعه امروزی ایران می پردازیم. گرچه رویکرد تشکل ها و سندیکا ها، عمدتاً احقاق حقوق جامعه مورد نظرشان می‌باشد، لکن تنوع و دسته بندی های متفاوت آن سبب شده تا انبوهی از اصناف و تشکل ها با کارکردها و اهداف مختلف تشکیل شود.
اما امروزه، به علت مسائل مختلف که سرچشمه آن ریشه در اوضاع اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و... دارد، به نحوی تمامی مردم با هر نوع رسته شغلی سندیکا گرایی را چه به صورت آشکار و چه به صورت پنهان انجام می‌دهند. شاید یکی از علت های این موضوع، ارتباط ضعیف بدنه دولت با عموم مردم و عدم شفاف سازی باشد. متأسفانه هنوز کارکرد اصلی تشکل ها، برای عموم مردم تفهیم نشده و از طرفی بسیاری نیز به تشکل ها به چشم دروازه ورود به عالم سیاست نگاه می‌کنند و هدف آنها از تاسیس تشکل ها صرفا به همین منظور است.
مردم در ایران امروز، راه ارتباط با حاکمیت را تشکیل دسته ها و تشکیلات کوچک و بزرگ می‌دانند. آنها معتقد هستند که این تشکل ها، می‌توانند جهت احقاق حق و توزیع مناسب ثروت کارساز باشند. از طرفی وجود تحریم های اقتصادی و بمباران رسانه ای از خارج از کشور، بیش از پیش مردم را ترغیب به رفتن به سوی این سیاست و این نگاه کرده است. گرچه برخی این نهادها را پایه جامعه مدنی می‌دانند و در واقع وجود چنین تشکیلاتی برای پیشرفت جامعه مؤثر است، اما عدم ارتباط مناسب دولت با عموم مردم، باعث شده که همه گروه های جامعه به فکر ایجاد سندیکا باشند.
به نظر می‌رسد باید تلاشی مضاعف برای ایجاد ارتباط بهتر صورت پذیرد، از طرفی شفافیت در همه بخش ها و به خصوص نحوه بازتوزیع ثروت، یکی دیگر از راه های بهتر شدن این ارتباط است. باید به سمتی گام برداشت که مردم، خود را بیگانه با دولت ندانند، هرچه این نگاه کم رنگ تر و ارتباط قوی تر باشد، آینده کشور روشن تر خواهد بود"...
