به گزارش سایت خبری پرسون، شب یلدا و جشن یلدا یکی از کهن‌ترین آداب به یادگار مانده از گذشتگان است که از سال های دور به نحو دلپذیری پایان طولانی‌ترین شب سال را جشن می گرفتند. آخرین یلدای قرن فرا رسیده است اما با رنگ و بویی متفاوت. در حالی که کرونا این ویروس منحوس، این مهمان ناخوانده که همگی تصور می کردیم در همان روزها و ماه های اول دست از سر جهان بردارد اما؛ دوسالی است که دنیا را درگیر بحرانی کرده که به راحتی می توان از آن به عنوان بزرگترین بحران قرن نام برد.
حضور و وجود این ذره کوچک اما ترسناک، حال همه دنیا را به هم ریخته و ایران نیز از این قاعده مستثنا نیست. کرونا برگزاری دورهمی ها که جزو لاینفک زندگی ایرانیان بوده را از آنها گرفته و این ویروس منحوس در کمین نشسته تا امشب را که به پیشواز زمستان می رویم به شب و شب هایی سرد و سخت بدل کند.
امشب با غفلتی کوتاه در شب یلدا، می‌توانیم غمی طولانی را به بار آوریم.
حال و هوای دو سال گذشته بر کسی پوشیده نیست و شاید حتی هیچ کس تصور نمی کرد روزی یک ویروس ناشناخته بتواند این زندگی مبهم و پراضطراب را برای خانواده ها ایجاد کند. دو سال گذشته تا حد امکان همه از هم دور بوده اند و بسیاری از مردم در حسرت دیدار بستگان و اقوام بودند.
یلدای امسال نیز مانند سال گذشته متفاوت از همه سال هاست چراکه بسیاری از خانواده ها درگیر بیماری و خیلی از هموطنانمان داغدار و عزادار از دست دادن یکی از اعضای خانواده هستند.
بر کسی پوشیده نیست که این شب می تواند فرصتی برای تجدید دیدارها باشد اما آیا می توان ریسک کرد؟ اگر در این دورهمی ها کسی مبتلا شود و ناقل آن ما باشیم می توانیم خود را ببخشیم و ببخشانیم؟
ما که ناقل نیستیم، ما تازه تست دادیم، ما خودمان در قرنطینه بودیم و سالمیم، می رویم یک سر به پدر و مادر می زنیم و برمی گردیم، با فاصله می نشینیم، تعداد کمی دورهم جمع می شویم و .... اینها دیالوگ های مردمی است که به نظر می رسد خودشان را گول می زنند.
دوست من، برادر من، خواهر من؛ یک دقیقه غفلت برای امشب کافی است تا یک دنیا حسرت و غم به بار بیاید.
یادمان نرود که اگر قصدمان دیدار بزرگترهای خانواده و فامیل است، باید این را هم در نظر بگیریم که پیرمرد و پیرزن ها توانایی کمتری در برابر این ویروس دارند و از همه مهمتر کودکانند که خود ناقلان خاموش این بیماری اند و می توانند خطرات زیادی برای دورهمی آخرین یلدای قرن ایجاد کنند.
با وجود اینکه این روزها از آبی و زرد شدن شهرهای ایران صحبت می شود و آمار مرگ و میر کرونا کاهش یافته است اما، به گواه دو سال اخیر و اتفاقات تلخی که بعد از هر مراسمی از جمله نوروز و راهپیمایی ها و عزاداری ها افتاده، همه ما در جریانیم که این آبی و زردهای نقشه ایران، نیم قدمی با قرمز فاصله دارند و یک غفلت هر کدام از ما می تواند رنگ این نقشه را تغییر دهد.
شاید عده ای از ما در روزها و ماه های اول ورود این ویروس، آن را جدی نگرفته باشیم اما حال بعد از گذشت دوسال و اتفاقات تلخی که رخ داده همه شاهدیم که قدرت سرایت این بیماری بسیار بالاست.
حال این را در نظر بگیرید که هزاران نفر از گروه‌های پرستاری و کادر درمان که بی وقفه و ایثارگرانه در خط مقدم مبارزه با ویروس کرونا بودند مبتلا و بسیاری از آنها را بر اثر ابتلا به کرونا از دست داده‌ایم. بنابراین منصفانه نیست که مدافعان سلامت با مرگ دست و پنجه نرم کنند، اما ما بی توجه به رعایت دستورالعمل‌های بهداشتی باشیم.
ما فقط مسئول خود و خانواده نیستیم. ما امشب مسئول همه کشوریم. هر یک نفر از ما شهروندان با رعایت شیوه نامه ها و تلاش برای کم کردن درد و غم این روزها می توانیم هرچه سریع تر شرایط را برای بازگشت به روزهای عادی زندگی تسهیل کنیم.
ما امشب می توانیم جشن بگیریم اما نه به صورت دسته جمعی. می توانیم فضای مجازی را بستری برای ایجاد صمیمیت فراهم کنیم. ما می توانیم برای یک دقیقه طولانی بودن شب سال تلاش کادر درمان را طولانی تر نکنیم. این بهترین هدیه ای است که می توانیم به بزرگترها و کادر درمان دهیم؛ «سلامتی».
تا قبل از این با کرونا و سویه هایی چون دلتا دست و پنجه نرم کردیم حال سویه جدید کرونا اُمیکرون نگرانی های زیادی را ایجاد کرده و بر طبق آمار، سرایت پذیری آن چهار تا پنج برابر بیشتر از سویه دلتا است، تنها راه مقابله با سویه جدید همچنان واکسیناسیون، استفاده از ماسک و رعایت فاصله اجتماعی است و تاکید می شود حتما دُز سوم واکسن نیز تزریق شود.
مهسا اخلاقی- سردبیر
