به گزارش سایت خبری پرسون، مهدی زارع زلزله‌شناس و استاد پژوهشکده زلزله‌شناسی نوشت: کاهش گازهای گلخانه‌ای محور اصلی برنامه‌های مواجهه با بحران تغییرات اقلیمی است. یکی از مسائل کلیدی برای صنعت سوخت فسیلی در ایران، شعله‌ور شدن گاز است؛ که عبارت است از فرآیند سوزاندن گاز که به عنوان یک محصول جانبی طی بازیافت نفت و گاز آزاد می‌شود.
ایران پس از روسیه و عراق، سومین کشور دارای مشعل‌های گاز در جهان است و سالانه بیش از 17 میلیارد مترمکعب گاز را از طریق فلر هدر می‌دهد. فراوانی ذخایر سوخت فسیلی همراه با یارانه‌های گسترده دولتی، ایران را با تقاضای فزاینده‌ای برای انرژی از یک سامانه بسیار ناکارآمد مواجه کرده است. مصرف سرانه انرژی حدود دو برابر میانگین جهانی، و حدود80درصد بالاتر از میانگین خاورمیانه تخمین زده می‌شود. میانگین مصرف انرژی برای تولید صنعتی حدود چهار برابر میانگین اروپا و تقریبا 9 برابر ژاپن است!.
کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای به عنوان یک اولویت برنامه‌های توسعه پنجم و ششم ایران بوده است. آخرین برنامه توسعه پنجساله کاهش 90درصدی گازهای گلخانه‌ای تا سال 1400 و حذف کامل شعله‌ور شدن گاز پس از آن تاریخ را هدف قرار داده بود. با توجه به اینکه آلودگی هوا یک معضل بزرگ در شهرهای بزرگ مانند تهران است، پاکسازی بخش حمل و نقل یکی از اهداف کلیدی مورد تاکید دولت‌ها بوده است. تنها چین در ناوگان خود خودروهای گازسوز فشرده‌تری نسبت به ایران دارد که بخشی از تلاش‌های دولت چین برای استفاده از گاز اضافی داخلی است.
راهبردهای دیگر برای پاکسازی این بخش شامل ارتقای ناوگان حمل و نقل عمومی، ارتقای سیاست‌های مدیریت ترافیک شهری و اجرای استانداردهای سوخت اروپا در شهرها است.
ایران پتانسیل عظیمی برای انرژی‌های تجدیدپذیر دارد. به دلیل تعداد بالای روزهای آفتابی و سطوح تابش خورشیدی، به‌طور بالقوه یکی از بهترین مناطق برای استفاده از سلول‌های فتوولتاییک است. برنامه مهم آینده ایران می‌تواند توسعه شهرک‌های خورشیدی به عنوان پروژه‌های «مسکن پایدار» باشد. فتوولتاییک یا پنل‌های خورشیدی فناوری تبدیل نور به الکتریسیته با استفاده از مواد نیمه‌هادی است. اثر فتوولتاییک به طور تجاری برای تولید الکتریسیته و به عنوان حسگرهای نوری استفاده می‌شود.
از سوی دیگر فرصت‌های قابل‌توجهی برای توسعه انرژی باد ایران و انرژی زمین گرمایی در سراسر منطقه شمال‌غرب، شمال -رشته کوه‌های البرز و قله دماوند- و جنوب شرق ایران وجود دارد. درحالی که در سال‌های اخیر سیاست‌ها و برنامه‌هایی برای توسعه تجدیدپذیر وجود داشته است، پیشرفت‌ها کند بوده است. ایران تنها 0.1درصد از انرژی خود را از انرژی‌های تجدیدپذیر غیرآبی مانند باد و خورشید تامین می‌کند.
در برنامه پنجم توسعه دولت متعهد شد که با تشویق شرکت‌های خصوصی برای سرمایه‌گذاری در این بخش، ظرفیت 5 گیگاوات انرژی تجدیدپذیر را تا سال 1394 نصب کند (این شامل پروژه‌های آبی در مقیاس کوچک -کمتر از 10 مگاوات- نیز بود). اکنون برای 5 گیگاوات انرژی تجدیدپذیر و 2.5 گیگاوات اضافی تا سال 1409ش/ 2030م برنامه‌ریزی شده است.
توجه: مطلب مندرج صرفا دیدگاه نویسنده است و رسانه پرسون در قبال آن هیچ موضعی ندارد.
منبع: اعتماد
