روایت درد، رنج، فقر و نابرابری وجه غالب محتوای رسانه‌ها و فضای مجازی است. کسالت انسان‌ها، در تمنای مهاجرت، بی‌کاری، آسیب‌های اجتماعی، چالش‌های زیست‌محیطی و تورم مدام بیان می‌شود. سخن از خشونت و شهر بی‌روح نیز بخشی از زمزمه‌های همیشگی در رسانه‌ها است.
به گزارش سایت خبری پرسون، حمزه نوذری نوشت: گویی ناخودآگاه جمعی ما ایرانیان با سختی و رنج پیوند همیشگی دارد. سخن از به‌حاشیه‌رفتن انسان در جهان امروزی به امر معمول تبدیل شده است. اما در جامعه ایران ستاره‌های درخشانی وجود دارند که از سیاه‌چاله‌هایی که اشاره شد می‌گریزند و سیاه‌چاله دشواری‌ها و سختی‌ها نمی‌تواند آنها را ببلعد. ستاره‌هایی که متولد می‌شوند و در اطراف ما می‌درخشند، اما در اطراف خیلی از ماها غبارهایی قرار گرفته که قادر نیستیم آنها را ببینیم.
درحالی‌که اگر با دقت و آرامش و دور از هیاهوی سیاسی به آسمان نگاه کنیم ستاره‌های زیبا و درخشان سرزمینمان را می‌بینیم. ستاره‌هایی که از آنها سخن می‌گویم و دیده‌ام، نه افرادی به اصطلاح کارآفرین هستند که با زد و بند و رانت خود را ستاره کشور تصور می‌کنند و منظور من از ستاره‌های سرزمینم سلبریتی‌ها و... نیز نیست. برخی از این ستاره‌ها را در دانشگاه دیده‌ام چون این محیطی است که برخی ستاره‌ها را می‌توان در آن دید. دیده‌ام که چگونه این ستاره‌ها شهاب‌سنگ‌‌هایی را که به سویشان می‌آید، می‌سوزانند و از بین می‌برند. دیدن این ستاره‌ها برای ما غنیمت است زیبا و اعجاب‌انگیز هستند.
ستاره‌هایی دیده‌ام که استوار و درخشان مشکلات زندگی را با نور درخشان‌شان سوزانده‌اند. نه بیماری، نه دوری از عزیزان نه کار شبانه‌روزی و نه هیچ‌چیز دیگر آنها را از پا نینداخته است. ستاره‌هایی دیده‌ام که با انگیزه و پرتلاش زندگی می‌کنند. این ستاره‌ها جهان زیباتری برای ما خلق می‌کنند و آسمان زندگی ما را روشن می‌کنند. اکثر اوقات حواسمان به ستاره‌ها نیست. فرصت کنیم با دقت آنها را ببینیم. با دیدن آنها شب‌های زندگی‌مان نورانی‌تر و درخشان‌تر می‌شود. لازم است فرصت‌ها و فضای بیشتری برای شکل‌گیری ستاره‌ها ایجاد کنیم تا ستاره‌های بیشتر و بیشتری متولد شوند و فضای کشورمان نورانی‌تر و درخشان‌تر شود. تلاش کنیم فضا به گونه‌ای نشود که کوتوله‌های قهوه‌ای زیاد شوند. کاری نکنیم که به جای زیادشدن ستاره‌ها، کوتوله‌های قهوه‌ای مدام متولد شوند چون آنها نوری ندارند و سرد و بی‌روح هستند و آسمان زندگی را در تاریکی فرو می‌برند.
ستاره‌های سرزمین من با وجود سیاه‌چاله‌هایی مانند بیماری، تنهایی، فقر و نابرابری می‌درخشند و اسیر جاذبه قدرتمند آنها نشده‌اند. وقتی به ستاره‌های سرزمینم نگاه می‌کنم زندگی برایم لذت‌بخش و زیبا می‌شود. کاری نکنیم ستاره‌های درخشان سرزمینمان با خودخواهی، جهالت، بی‌تدبیری و تعصب ما سوختشان تمام شود و تبدیل به کوتوله‌های سفید یا سیاه‌چاله شوند و بعد از مدتی ستاره‌های سرزمینم کم و کمتر شوند و ستاره‌های جدیدی متولد نشوند.
به امید روزی که آسمان کشور پر از ستاره‌های درخشان شود و همه بتوانیم با زدودن غبارها، زیبایی و درخشانی آنها را ببینیم. بیایید با نگاه دقیق‌تر به اطرافمان از دیدن ستاره‌های سرزمینمان لذت ببریم. باور کنید جای دوری نیستند.
توجه: مطلب مندرج صرفا دیدگاه نویسنده است و رسانه پرسون در قبال آن هیچ موضعی ندارد.
منبع: شرق
