صدای ضجه مادرانی که در خاورمیانه گم شد

به گزارش سایت خبری پرسون، اگر این حادثه در اروپا یا کشورهای مشابه رخ می‌داد، ماه‌ها برای آن عموم مردم عزاداری می‌کردند و پیگیر جزییات ماجرا بودند. حال تنها با گذشت چند روز از حادثه صدای ضجه مادران بی‌گناه در انبوه مشکلات و جنگ‌های خاورمیانه به فراموشی سپرده شد.

شاید دیگر چشم‌های ما به دیدن و گوش‌های ما به شنیدن اخبار قتل و کشتار دسته جمعی در خاورمیانه عادت کرده است. ساعت ۱۶ و ۳۰ دقیقه بعد از ظهر روز شنبه هنگام تعطیلی مدرسه دخترانه سیدالشهدای غرب کابل که شیعیان هزاره در آن درس می‌خوانند هدف حمله خودرو بمب‌گذاری شده قرار گرفت که در آن ۵۵ نفر که بیشترین آنها دانش آموزان دختر این مدرسه هستند، کشته و ۱۵۱ تن دیگر هم زخمی و راهی بیمارستان‌ها شدند که وضعیت شماری از آنها وخیم گزارش شده است.

گروه کریه طالبان مسئول این قتل عام است. زیرا مشابه این اقدام را در سال گذشته در حمله به دانشگاه انجام داد. پس از هشتگ #جانپدرکجاستی حالا امروز افغان ها هشتگ #مادربلندشو را در توئیتر ترند کرده‌اند.

اما در این میان کسی دلش به حال آرزوهای دفن شده دختران نوجوان نسوخت که با هزار امید راهی مدرسه شدند تا آینده خود را بسازند. حال از آینده آنها تنها بدن‌های بی جان و کتاب های غرق خون مانده است.
دختران افغان پر از شوق زندگی و هدف هستند و با ظلم ها و بی‌عدالتی‌هایی که هر روز مشاهده و لمس می‌کنند هیچ گاه پا پس نکشیدند و با شجاعت به راه خود ادامه دادند و بیمی از حمله‌های ناگهانی دشمن ندارند.

دخترانی که در این حادثه کشته شدند همگی 11 تا 15 سال سن داشتند و همگی دختر بچه‌هایی بودند که با شوق راهی مدرسه شده بودند و مادرانی که با دعای خیر دختران خود را راهی مدرسه کردند تا فرزند دلبندشان سهمی از آینده داشته باشد.

لحظات نفس‌گیر تشخیص چهره دختران بی‌گناه افغانی توسط مادرانی که هر لحظه آرزو دارند این جنازه، بچه آن ها نباشد، بدترین صحنه زندگی هر بیننده این ماجرا بود. این تصاویر دلخراش در شبکه های اجتماعی در حال حاضر وایرال می‌شود.

مادرانی که در روز جهانی مادر دخترانشان را راهی مکتب کرده بودند وچشم انتظارشان بودند، اکنون جسم بی‌جان جگرگوشه‌هایشان راتحویل گرفتند.

با دل خون و پرغم و روح آزرده وچشم اشکبارمان با مادران داغ دیده افغانی وخانواده های آنها همدردی و این جنایت ضدبشری رامحکوم می‌کنیم.

افغان ها خواهران و برادران همسایه ما هستند که سال ها مورد ظلم و ستم قرار گرفتند، اما ما ایرانیان نیز که ادعای صلح دوستی داریم با آنها مهربان نبودیم و نیستیم.

هنوز در تک تک ما نسبت به افغان‌ها گارد وجود دارد. اما دلیل این نامهربانی با خواهر و برادرهای هم زبان چیست؟ چرا در کشور ما از حداقل های آرامش و امکانات برخوردار هستند؟

این حادثه غم انگیز سبب شد، پرسون در پرونده‌ای ویژه این موضوع فراموش شده را واشکافی کند تا دلیل هجمه‌ها بر علیه افغان‌ها را مشخص کند. در این پرونده ویژه خاص با ما همراه باشید.

نگارنده: یگانه بختیاری