«این فوتبال را نمی‌خواهند، هدف فقط تعطیل کردن فوتبال بانوان است.» حالا این جمله کمی پس و پیش چیزی بود که مدتها پیش مهناز امیرشقاقی (مربی فوتبال بانوان) به زبان آورد. او و خیلی‌های دیگر پیش‌بینی می‌کردند که فوتبال بانوان ایران آنچنان رو به اضمحلال می‌رود که تا چند سال دیگر حتی از عربستان و کویت هم عقب می‌افتد و همین هم شد.
به گزارش سایت خبری پرسون، برای تعطیل کردن این فوتبال هم کلی بهانه جور کردند. آنقدر بهانه روی بهانه گذاشتند تا فدراسیون جهانی فوتبال حدود یک ماه پیش تیم ملی بانوان ایران را از رنکینگ خارج کرد. تیمی که سه سال است نه بازی بینالمللی دارد و نه فعالیت رسمی. بهانههای ردیف شده حساب و کتاب هم ندارند.
فقط رده پایه
اول بهانه کردند که تیم ملی فوتبال بانوان ایران شانسی برای صعود به المپیک و جام ملتهای آسیا ندارد و به همین دلیل خیلی راحت از حضور در مقدماتی جام ملتها انصراف دادند. بعد هم گفتند فوتبال بانوان از پای بست ویران است، باید با فراموش کردن رده بزرگسالان فقط و فقط به ردههای پایه اهمیت بدهند.
الان خیلی لازم و ضروری است ابداعکننده طرح کنار گذاشتن رده بزرگسالان فوتبال بانوان را پیدا کنیم و از او بپرسیم حالا که سه سال از طرح مدرن و درخشان شما گذاشته ردههای پایه چه فعالیتی داشتهاند و چه به موفقیتی دست پیدا کردید؟ اما متاسفانه او را پیدا نمیکنیم. اگر هم پیدا کنیم وظیفهای ندارد جواب بدهد. اگر هم وظیفه پاسخگویی داشته باشد اطلاعاتی ندارد.
اکنون ردههای پایه فوتبال بانوان ایران حتی در غرب آسیا هم محلی از اعراب ندارند چه برسد در سطح آسیا. سالی یکبار دلشان را خوش میکنند که مثلا تیم ملی 13 سالهها را به تورنمنتی در تاجیکستان یا کشورهای همجوارش اعزام میکنند و بابت استعدادهایی که یک ذره هم برای کشفشان زحمت نکشیدهاند فخر میفروشند. اما واقعیت تلخ این است؛ خارج شدن فوتبال بانوان ایران از رنکینگ جهانی اصلا جای تعجب ندارد. چرا؟ چون باید واقعیتهای این لیگ را بدانید.
سلسله ماجراهای دلخراش
بغض کرد، گریه کرد و گفت که خسته شده از بس «کتک» خورده. شرمآور است یک دختر 18 ساله فقط به این دلیل از پدرش کتک بخورد که دوست دارد فوتبال بازی کند و در لیگ برتر بانوان به میدان برود. حالا دختر پس از کلی کشمکش و البته عجز و لابه بالاخره مجوز پدر را گرفته تا با تیمش راهی شهر دیگر شود و یک بازی لیگ برتری را انجام بدهند. اما تیم پول ندارد. اتوبوس ندارد. تغذیه ندارد. به دخترها گفتهاند اگر می خواهید بیایید هر کس هزینه ایاب و ذهاب خودش را بدهد. دیگر با آن دختر هم حرف نزدیم اما لابد چند راه حل داشته که همگی تحقیرآمیز بوده. یا برود به مسئولان تیمش بگوید پول ندارد، خودشان یک کاری کنند و شاید هم برود از همتیمیهایش قرض بگیرد. یا برود خانه بنشیند و از علاقهاش به این فوتبال دل بکند. یا اینکه اصلا برود از پدرش تقاضای پول کند و لابد یک بار دیگر کتک بخورد.
نه؛ فقط این نیست. ماجراهای فوتبال بانوان آنقدر تحقیرآمیز و ناراحتکننده است که تعریف کردن آنها تبدیل به آش شله قلمکار می شود.
از دختری بگوییم که به دلیل هورمونهای مردانهای که داشت با بیاحترامی از تیم لیگ برتری طرد شد؟ از آن سرمربی زحمتکش لیگ برتر بگوییم که به شاگردانش پول تو جیبی میدهد؟ از بازیکنانی بگوییم که به بدترین شکل ممکن در طول یک بازی مصدوم میشوند اما تیم هزینه درمان آنها را ندارد؟ بعد درست است بگوییم همان بازیکن با پای زخم و ضرب دیده در مسابقه بعدی هم به میدان می‌رود؟ بد نیست اگر بدانیم فلان تیم لیگ برتری پول ناهار بازیکنان را نداشته و به آنها کیک و آبمیوه داده است؟
شرمآور نیست بازیکنان و مربیان فوتبال بانوان این حجم از سختیها را تحمل میکنند اما میبینند دو فوتبالیست به اصطلاح پیشکسوت مرد در کمال بیادبی برای دعوا با یکدیگر به تمسخر از فوتبال بانوان یاد میکنند و همدیگر را دعوت میکنند که به فوتبال بانوان بروند؟
واقعیتهای فوتبال بانوان خیلی تلختر از اینهاست. برای همین اصلا نباید تعجب کرد که از رنکینگ جهانی خارج شوند. وقتی به جای ناهار به بازیکنان کیک و آبمیوه میدهند اصلا هم عجیب نیست فوتبال بانوان ایران از رنکینگ جهانی خارج شود.
مجموعه‌ای از سوءمدیریت‌ها و تبعیض‌ها فوتبال بانوان را به این حال و روز انداخته است. چه کسی و چه زمانی اعتبار و احترام را به آنها برمی‌گرداند؟
بازگشت به روزهای سازندگی
مریم جهاننجاتی، مربی سازنده فوتبال بانوان
در هفت ماه اخیر مربیان تمام ردههای سنی برنامههای خود را به فدراسیون فوتبال ابلاغ کردند و کمیته مربیان فدراسیون نیز وظیفه پیگیری این برنامهها را دارد.
اما متاسفانه این برنامهها هنوز از سوی فدراسیون فوتبال به مرحله اجرایی شدن نرسیده است. باید یادتان بیاید خسرویار (یکی دیگر از مربیان فوتبال بانوان) با نگاهی سخیف گفت اگر ما از رنکینگ جهانی خارج شدیم تقصیر مربیان داخلی است.
همه جای دنیا وظیفه مربیان است که برنامههای خود را به فدراسیون ارائه بدهند و به دنبال آن وظیفه فدراسیون است تا این برنامهها را پیگیری کند. اینجا یک حلقه مفقوده وجود دارد و پیدا کردن این حلقه مفقوده وظیفه من به عنوان یک مربی نیست. در رابطه با این موضوع باید کارشناسیهای متعددی صورت بگیرد. چرا فوتبال بانوان با این تعطیلی بزرگ ، وسیع و چندساله روبرو شده است؟ چرا برنامههای مربیان پیگیری نشده است؟
همه جماعت فوتبال بانوان بابت این اتفاق بسیار ناراحت هستند. از فدراسیون درخواست داریم تا به این حواشی پایان بدهد و کاری کند که در مسیر بازگشت به رنکینگ فیفا قرار بگیریم. ما باید به داستان سازندگی برگردیم.
