رو شدن دست کودک آزارها در فضای مجازی/ لزوم توجه به عمق فجایع اخلاقی در بستر جامعه

به گزارش سایت خبری پرسون، چندی پیش تصویر آویزان شدن کودکی با تسبیح توسط عمویش، پخش شد. پخش تصاویر همان و جریحه دار شدن عموم مردم هم از طرف دیگر. هنوز مدت زیادی از انتشار تصاویر دردناک از اذیت و آزار کودکان کار نگذشته است که تصاویریدیگری از افرادی که کودکان دلبندشان را آزار می دهند پخش می شود. تا این فراموش نشده تصاویری از اذیت و آزار حیوانات بی گناه در فضای مجازی پخش می شود. یکی پس از دیگری!

می خواهیم فراموش کنیم، دلمان این طور می خواهد. صحنه هایی که به مدد فضای مجازی، یکی پس از دیگری می آیند، یک هیولا دستگیر نشده که متوجه می شویم دیگری در گوشه دیگری کودکی را با تسبیح آویزان می کند. کودک گریه می کند و می خواهد تا رها شود. اما عموی ناآگاهش برای خودشیرینی، برادرزاده معصوم را به نمایش گذاشته است. هرچند که با پیگیری ها، پدر و عموی کودک دستگیر و پسر بچه به همراه دوخواهر و مادر به خانه امنی روانه می شوند. یک روز پس از آن هم با بی قراری های مادر کودک، فرزندانش را از خانه امن تحویل می گیرد. اما روشن است که خانه های امن معلوم نیست که تا چه زمان امنیت را می توانند هدیه کنند. امنیتی که روز به روز بر اهمیت داشتنش از کوچک وبزرگ، زن یا مرد و حیوان یا انسان صحه گذاشته می شود.

*لایک کنم یا نه!

نمایشی با لایک های فراوان؛ لایک هایی که به گفته کارشناسان جرم است. اما آن چیزی که به مدد فضای مجازی با آن آشنا شدیم عمق فجایع و ناآگاهی اجتماعی در خصوص چنین تصاویر دردناکی است. افرادی که نمی دانند حتی نباید نفرتشان را با لایک نشان دهند. افرادی که نمی دانند صفحات این افراد را نباید دست به دست چرخاند. چرخاندنی که هوس دیده شدن را در این افراد پرورش می دهد. افرادی که دست به هر کاری می زنند تا دیده شوند. دیده شدنی که به مدد فضای مجازی در غنی و فقیر شکل گرفته و هر روز بیشتر و بیشتر می شود.

هیولاهایی که به جای جان پناه شدن؛ قهقهه بی خیالی شان عمق هر جامعه ای را آزار می دهد. چه ایران باشد چه آن سوی دنیا. تصاویر آزار دهنده هر جای این دنیا باشد همه را می آزارد. اما فقط ناراحت شدن از این تصاویر کافی است؟

* قانون وکودک آزاری

در خصوص کودک آزاری، ماده دوم قانون حمایت از کودکان و نوجوانان (مصوب ۱۳۸۱) در تعریف گونه‌ای از کودک آزادی می‌گوید: «هر نوع اذیت و آزار کودکان و نوجوانان که موجب شود به آنان صدمه جسمانی یا روانی و اخلاقی وارد شود و سلامت جسم یا روان آنان را به مخاطره اندازد، ممنوع است». و همچنین در ماه دیگری، قانون می گویدکه« کلیه افراد و مؤسسات و مراکزی که به نحوی مسؤولیت نگاهداری و‌ سرپرستی کودکان را بر عهده دارند مکلفند به محض مشاهده موارد کودک آزاری مراتب را‌جهت پیگرد قانونی مرتکب و اتخاذ تصمیم مقتضی به مقامات صالح قضائی اعلام نمایند ». تخلفی که سبب حبس یا پرداخت نقدی متناسب با جرم خواهد شد.

حمید مستخدمین آسیب شناس اجتماعی در گفتگو با «سایت خبری پرسون» با اشاره به کودک آزارها و رفتار جامعه با آنها می گوید: سیلی های محکی از سوی فضای مجازی بر بستر جامعه فرود می آید. فضایی که به ما نشان می دهد که عمق ناآگاهی و حتی بی خیالی برخی از افراد جامعه تا کجاها پیش رفته است. فضایی که نقش سازمانهای آسیب شناس را پررنگ تر به ما نشان می دهد وکم کاری آنها را روشن می کند.

وی در ادامه می افزاید که مطمعنا از این دست کودک آزارها همه جا بوده وپنهان از دید ما به زندگیو اذیت و آزار خود می پردازند. وظیفه جامعه است که به محض دیدن واطلاع یافتن به مراجع زیربط اطلاع دهد و آسیب شناسان اجتماعی پررنگ کردن این فجایع در جامعه و آگاه ساختن افراد است.

این جامعه شناس توضیح می دهد: چه بسا پدر وعموی این کودک متوجه رفتارش نیست و همین رفتار با اوهم شده است. گاها این افراد نمی دانند که آزاری مرتکب شده وکارشان جرم است.