سیاست گذاری اقتصادی

ایران در آستانه برنامه هفتم توسعه همچنان با "واگرایی نهادی" دست و پنجه نرم می‌کند؛ شکافی که میان طراحی و اجرای سیاست‌ها، مسیر توسعه پایدار را مسدود کرده است. فاضل وارسته، مدرس دانشگاه و تحلیلگر، در یادداشتی علمی بر ضرورت "همگرایی اقتصادی و بازآفرینی نهادی" به عنوان کلید عبور از رکود، نابرابری و بی‌ثباتی تأکید می‌کند.

سال‌هاست اندیشمندان و سیاست‌گذاران میان دوگانه «کوچک زیباست» و «بزرگ زیباست» سرگردانند؛ یکی بر اصالت انسان، محیط‌زیست و جوامع محلی تأکید می‌کند و دیگری بر کارایی، رشد و تولید انبوه. اما تجربه جهانی نشان می‌دهد اتکا به یک‌سوی این دوگانگی نه پایدار است و نه کارآمد. آنچه امروز ضرورت دارد، طراحی الگویی پویاست که مقیاس بهینه را برای هر بخش اقتصاد تعریف کند و با تلفیق هوشمند ظرفیت‌های کوچک و بزرگ، هم عدالت اجتماعی و پایداری زیست‌محیطی را تضمین نماید و هم موتور رشد و نوآوری را روشن نگه دارد.