زاینده رود

سال‌هاست وضعیت طرح‌های آبخیزداری در بالادست حوضه زاینده‌رود مورد اعتراض کشاورزان حقابه‌دار این حوضه است؛ کشاورزانی که آبخیزداری در بالادست را غیراصولی می‌دانند و معتقدند بندهایی که با هدف آبخیزداری در سرشاخه‌های زاینده‌رود ساخته شده، چیزی جز سدهای کوچک برای به دام انداختن آب و بارگذاری جدید برای توسعه کشاورزی در بالادست زاینده‌رود نیستند.

گرچه اعتراضات کشاورزان پایان یافت؛ مسئولان قول همکاری دادند و مردم آگاه اصفهان و نیروی انتظامی مانع پیشروی آشوبگران شدند اما وقایع روز جمعه زاینده‌رود نشان داد که پیاده‌نظام‌های آمریکا در آستانه مذاکرات وین مأموریت یافته‌اند تا بار دیگر آشوب بکارند و تحریم درو کنند.

آنچه که در روزهای اخیر در اصفهان رخ داد، خطری است که از سال‌ها قبل کارشناسان و رئیس وقت سازمان حفاظت از محیط زیست، درباره آن هشدار می‌دادند. موضوعی که دو طرف (برخی از مسئولان و رسانه‌های بیرونی)، در آتش این اعتراضات مدنی می‌دمند و همدیگر را مقصر درگیری‌های چند روز گذشته در استان اصفهان می‌دانند. البته قرار نبود «خشونت» چاشنی مسالمت آمیزترین اعتراض برای مایع حیات باشد؛ قرار نبود چاشنی تسویه‌ حساب‌های سیاسی، طاقت مردم و کشاورزانی که از خشک شدن زاینده رود سال‌هاست که سکوت کرده‌اند، طاق کند.

بستر زاینده رود که در زمان صفویان یکی از بزرگترین تحولات تاریخی ایران را با آبادانی پشت سرگذاشت و ثمره آن احداث پل‌های بی‌نظیر در این رودخانه خروشان بود، یکبار و پس دو قرن، تاریخ ساز شد و در شرایطی که کارشناسان از بروز جنگ آب در استان‌های نظیر اصفهان ابراز نگرانی می‌کردند، اما هزاران نفر از مردم متمدن این استان در روز جمعه به اعتراض مدنی برای خشکی این رودخانه دست به تجمع زدند. این اتفاق در شرایطی مهم و قابل تقدیر بود که مردم بدون خشونت و اعتراض و نهایت مدنیت به اعتراض به خشکسالی پرداختند و فیلم‌ها و عکس‌های آن در رسانه‌های جهان بازتاب فراوانی داشت.