دولت

دوران مسئولیت آقای روحانی بعد از هشت سال تصدی ریاست‌جمهوری ایران به پایان رسید. بدیهی است نقد و ارزیابی عملکرد دولت آقای روحانی امر پسندیده‌ای است که باید انجام شود‌ اما فضای عمومی و به‌ویژه فضای رسمی کشور به‌گونه‌ای است که گویی او نه خدمت بلکه خیانت مرتکب شده و نه‌تنها شایسته تقدیر نیست بلکه باید او را مجازات کرد و به تعبیری نقدها بیشتر بوی انتقام می‌دهد تا ارزیابی.

آقای روحانی هم رفت. ارزیابی دقیق و منصفانه عملکرد دوره هشت ساله او اکنون ممکن نیست. به ویژه اینکه ما منتظریم که ارزیابی عملکرد را با آینده‌ای که هنوز نیامده است مقایسه کنیم! در حقیقت باید گفت که در آینده همچون دفعات پیش، مردم حسرت گذشته را خواهند خورند. شاید فقط در دوره اصلاحات بود که چنین حسرتی مشاهده نشد.

سال‌هاست که همه این را می‌دانند حال ایران خوب نیست؛ به ویژه روسای جمهور چند دهه گذشته اما هیچ یک برای حل این وضعیت نابسامان راه به جایی نبردند حتی با اقدامات خود حال ایران بیمار را وخیم‌تر کردند.

قانون، ابزار و ساز و کار نرم‌افزاری برای تنظیم روابط اجتماعی است. بنابراین باید پاسخگوی نیاز‌های مردم و جامعه باشد؛ قانونی که حاکمیت بر اساس ذهنیت خود آن را به تصویب می‌رساند قطعا در اجرا با موفقیت همراه نخواهد بود.

دولت روحانی در 4 ساله دوم از یک سو با یک جنگ اقتصادی سهمگین تحمیلی مواجه بود و از سوی دیگر باید با بحران کرونا و فشارهای داخلی مخالفان دست و پنجه نرم می کرد.

در آخرین دیدار هیأت دولت حسن روحانی با امام امت، امکان کمترین تقدیر و تکریمی وجود نداشت، زیرا این رئیس جمهور، ملت عزیزمان را ناجوانمردانه هشت‌ سال رنجور ساخت.