تروریست

این روزها با ماجراهایی که در افغانستان می‌گذرد، بسیار یاد روزهای مقاومت خرمشهر می‌افتم. سلاح من یک تفنگ «ام یک» بازمانده از زمان رضا شاه بود و تا روز 17 مهر که برادرم برایم یک تفنگ ژ3 تهیه کرد، با همان می‌جنگیدم.

روند تحولات افغانستان همه ناظران را در بهت و حیرت فرو برده است. چگونه می‌شود که قدرت اول جهان، بیست سال در یک کشور توسعه نیافته حضور مستقیم نظامی و سیاسی داشته باشد و برای تشکیل دولت آن تمام توان خود را بسیج کند و نزدیک به ۸ هزار نفر تلفات بدهد و بیش از دو هزار میلیارد دلار هزینه کند، ولی به محض آنکه از این کشور خارج می‌شود بدون حتی یک درگیری قابل توجه، کل حکومت و ارتش پوشالی آن در برابر مرتجع ترین جریان شکست بخورند و به سرعت حکومت را واگذار کنند و رییس جمهور آن فرار را بر قرار ترجیح دهد؟

طالبان در طول هفته‌های گذشته توانسته است کاملا در سراسر افغانستان به قدرت فائقه بدل شود. جایگاه طالبان در حاکمیت سرزمینی افغانستان امروز از بسیاری از گزارش‌هایی که در رسانه‌ها منتشر می‌شود هم فراتر است، بیش از نیمی از ولایات افغانستان کاملا یا تقریبا کامل در اختیار طالبان قرار گرفته‌اند و دولت مرکزی فقط به کابل و چند ولایت پیرامونش محدود شده است و در‌واقع کاملا تحت محاصره طالبان است.

هجوم همه‌جانبه طالبان برای تصرف شهر استراتژیک هرات شدت گرفته است و نبرد تن به تن مردم با این گروه مذهبی تروریستی به دروازه‌های شهر رسیده است. پیش از آن اکثر ولسوالی‌های ولایت هرات مثل اسلام‌قلعه، کرخ و شیندند سقوط کرده‌اند.

با حضور طالبان در شهرهای مختلف افغانستان، ایده‌های خوش‌بینانه مقامات داخلی کشور یا اظهاراتی که عده‌ای از آنان با انگیزه‌های سیاسی مطرح می‌کردند؛ مبنی‌بر اینکه این طالبان با گذشته فرق کرده است، روز‌به‌روز به محاق می‌رود و هربار بیشتر مشخص می‌شود ریشه‌های این طالبان همانی است که بود‌ه است.

حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران که مسبوق به سابقه هم هست، در میانه و هنگام مذاکرات برجامی در وین واقعه‌ای بود که از حیث بین‌المللی و داخلی آثار و تحلیل‌های بسیاری را ایجاد کرده که تا زمان این تقریر هنوز ادامه دارد.