ایران

در طول ۴۵ روز گذشته که برنامه‌ریزی برای برگزاری نشست بغداد آغاز شد، اهداف متنوع و متعددی برای این نشست از سوی مسوولان عراقی مطرح شد. نخست اینکه با این استدلال که هرچه روابط همسایگان عراق بهتر باشد تاثیر عمیقی بر شکوفایی و امنیت عراق دارد، عراق به عنوان یک کشور کنشگر فعال خواستار برگزاری این نشست برای بهبود روابط میان کشورهای پیرامونش شده و به دنبال این است که روابط جمهوری اسلامی ایران و همسایگان دیگرش را به وضعیت عادی و نرمال برگرداند.

با رأی اعتماد مجلس به 18 وزیر پیشنهادی سید ابراهیم رئیسی، کار دولت سیزدهم عملا آغاز شد. این دولت به نظرم «نقطه‌عطفی»در تاریخ معاصر ایران است و سرنوشت کشور به نوع عملکرد آن گره خورده است. تاکنون نزاعِ درون حکومتی مانع از شفاف شدن ریشه‌های مشکلات جامعه ایران شده بود.

در اتفاقات افغانستان شاهد پدیده‌ عجیب و باور نکردنی تبرئه و تطهیر طالبان هستیم. از این‌رو تحلیل کنیم که چرا با چنین پدیده‌ای مواجه شده‌ایم؟ ماجرا این است که ایران گفت‌وگوهای غیرآشکار و مفصلی با طالبان داشته است.

سیاست هم‌سویی با جامعه جهانی و شتاب نداشتن در به رسمیت شناختن طالبان و بر طبل اختلافات ایدیولوژیک نکوفتن درست است اما تبلیغات رسمی نه. اشکال کار هم در صدا و سیماست. اگر این رسانه واقعا ملی بود به کارشناسان مختلف تریبون می‌داد نه آن که بوی جانب‌داری از طالبان از آن شنیده شود که اتفاقا به زیان اصول‌گرایان هم هست. چون پایگاه اجتماعی آنان را از آنچه هست هم کمتر می‌کند.