انقلاب

در معامله‌ای استراتژیک با بخشی از نخبگان محافظه‌کار، نظامیان برای بقای هویتی خویش سازماندهی رسمی و تشکیلاتی‌شده و دسترسی تعریف‌شده‌ای به منابع اقتداری و تخصیصی یافتند و این از نگاه نخبگان سیاسی وقت، فرصت‌ساختن از یک تهدید بالقوه بود، چراکه متعهدترین حامیان و محافظان اسطوره‌ها آنانی هستند که ارزشمندترین قربانی‌ها را تقدیمشان کرده‌اند. 

وقتی از هویت ملی سخن می‌گوییم، به این معناست که ما ذات متکی به نفس داریم. هویت داریم. این هویت را دوست داریم و با آن، همزاد و همراه هستیم و خود را جزء آن می‌دانیم و در چارچوب آن نفس می‌کشیم.

یکی از مهم‌ترین عوامل این مشکلات و بحران‌های انباشتی، فقدان نظام مسائل و مدیریت چالش‌ها در کشور است.  اما آنچه ماجرا را تشدید و تعمیق می‌کند، مساله‌ای تحت عنوان «روزمرّگی مدیریتی-اجرایی» است.

واقعیت این است که رژیم گذشته فاقد پشتیبانی عمیق در جامعه بود. از یک‌سو با سنت و وجه غالب آن دین به مقابله برخاسته بود و از سوی دیگر با طبقات مدرن و رو به رشد که حاملان مدرنیته هستند نیز سر سازگاری نداشت و همه را تحقیر می‌کرد.