سیاست خارجی

گفت‌وگو میان تهران و ریاض اتفاق عجیبی نیست؛ ایران سال‌هاست که مذاکره با کشورهای منطقه به ویژه کشورهای حوزه خلیج فارس را در دستور کار داشته و در چارچوب ابتکاراتی نظیر طرح صلح هرمز پیشنهاداتی در این باره مطرح کرده است.

تحولات هفته گذشته به‌طور مشخصی نمایانگر اراده طرف‌های دیگر برای عبور از بحران و رسیدن به توافق در مناقشه هسته‌ای و پایان‌دادن به بحران‌های تأثیرگذار در منطقه است.

روزنامه انگلیسی فایننشال‌تایمز روز یکشنبه ۱۸ آوریل-۲۹فروردین در گزارشی به نقل از سه منبع مدعی شد مقام‌های ارشد تهران و ریاض در تلاش برای بهبود روابط، دور اول مذاکرات مستقیم در سطح مقامات امنیتی را روز ۹ آوریل-۲۰‌فروردین در بغداد و با میانجی‌گری نخست‌وزیر عراق برگزار کرده‌اند و قرار است دور دوم این گفت‌وگوها هفته آینده برگزار شود.

در حالی‌که مذاکرات در وین بر مبنایی واقع‌بینانه و عمل‌گرایانه در حال پیشرفت است، یکی از سؤال‌هایی که مطرح است، این است که سیاست داخلی آمریکا چه تأثیری می‌تواند بر این مذاکرات و خروجی نهایی آن داشته باشد؟

مردم ایران در انتخابات ریاست جمهوری اعلام کردند که طرفدار مذاکره و گفت‌وگو هستند. اگر نبود ترامپ و البته انفعال بیش از اندازه حسن روحانی، طعم شیرین برجام حالا حالا زیر زبان‌مان مانده بود.

‏توافق راهبردی ایران و چین موجی از طرفداری و مخالفت با این توافق‌نامه را برانگیخت، هرچند این توافق صرفا نقشه راه تلقی می‌شود و شکل دقیق حقوقی به خود نگرفته است.

نفوذ ایران به گونه ای است که هیچ کس نمی‌تواند آن را از معادلات منطقه‌ای حذف کند. باید به موازات پیگیری تلاش‌های دیپلماتیک به منظور احیای برجام، تحرکات منطقه‌ای خود را هم افزایش دهیم.

خرابکاری اخیر رژیم صهیونیستی و آسیب رساندن به تاسیسات هسته‌ای نطنز، نه تنها به‌دلیل هزینه‌های وارده بلکه به‌دلیل امکان وقوع فاجعه‌ای انسانی و زیست‌محیطی، موجبات خشم و نارضایتی را در کشورمان به حدی رسانده که عده‌ای در واکنش‌های احساسی اولیه، پیشنهاد توقف مذاکرات وین را داده‌اند. با توجه به در جریان بودن مذاکرات و عزم جدی طرفین، چه موانعی بر سر راه توافق و احیای برجام وجود دارد؟