به گزارش سایت خبری پُرسون، حیاط شبه مرکزی که در دل پروژه جاگرفته، در هر سه طبقه با حفره‌های مسقف و روباز درگیر می‌شود تا درجاتی از پیوستگی به خود را حفظ کند و مانند تنه‌ای استوار، فضاها را گرد خود آورد و نور را تا عمق زیرزمین هدایت کند. در این عمیق‌ترین حیاط داخلی، تک درختی نسبتا سالخورده و با ارزش کاشته شده که نشانی از گذران تقویم عمر ساکنین دارد و با قد کشیدنش حضوری پررنگتر در فضاهای داخلی خواهد داشت.
فضاهایی که ترغیب مضاعفی برای تحریک ذوق و کنجکاوی سوژه‌هایشان شوند و غیرمنتظره بودن، کیفیت حسی ویژه‌ای را در ذهن مخاطب ماندگار کند. بازی احجام پروخالی، مسیرها و راه پله‌های متنوع، نه تنها نفوذپذیری فضاها را تقویت می‌کنند، بلکه فرصتی بالقوه‌اند که مخاطبان از سر و کول بنا بالا روند و سیالیت فضاها همپای خاطراتشان شوند.
تهی وار، با تمایلاتی اینچنینی برای ترکیب فضاهای پروخالی در جعبه‌ای نسبتا منظم و ایستا شروع به رشد کردن نمود. ویلایی که بواسطه‌ی گشودگی خود در دو جبهه (در ضلع شمال و غرب رو به مناظر مطلوب و فاقد همسایه) و بسته بودنش در دو سمت دیگر (بواسطه‌ی سایت همسایه‌های بالقوه‌ی شرقی و جنوبی) تیپولوژی ترکیبی برونگرا-درونگرا را برگزید؛ بنای برونگرایی که حیاط‌های داخلی و فضاهای میانی متنوعی را در آغوش خود گنجانده است. حیاط شمالی حداکثری که بیشترین فاصله از بنا را حفظ می‌کند، بنایی نسبتا شفاف و برونگرا را در ورود به نمایش می‌گذارد و حیاط جنوبی حداقلی با ساقه‌های نوری مختلف، خرده فضاهای درونی می‌سازد.
حیاط شبه مرکزی که در دل پروژه جاگرفته، در هر سه طبقه با حفره‌های مسقف و روباز درگیر می‌شود تا درجاتی از پیوستگی به خود را حفظ کند و مانند تنه‌ای استوار، فضاها را گرد خود آورد و نور را تا عمق زیرزمین هدایت کند. در این عمیق‌ترین حیاط داخلی، تک درختی نسبتا سالخورده و با ارزش کاشته شده که نشانی از گذران تقویم عمر ساکنین دارد و با قد کشیدنش حضوری پررنگتر در فضاهای داخلی خواهد داشت.
همزمان با تجربه نزدیک شدن به بنا و نظاره‌ی آن از جبهه‌های آزاد، نحوه‌ی قرارگیری پروژه در سایت تلاش دارد با تعلیقی حداکثری حجم را از زمینه خود جدا کند. ارتباط بصری حداقلی بنا با حیاط شمالی بواسطه‌ی استفاده از پله و نشیمنگاه مشبک طولی، کیفیت حسی متفاوتی را در تجربه‌ی نشستن و نظاره‌ی زمین بازی فراهم کرده و مضاف بر آن، فضای دنج و ویژه‌ای در مسیر شمالی زیرزمین خلق می‌کند.
بدین ترتیب بنا بصورت بصری و تلویحی سعی دارد ماهیت مکعبی خود را حفظ کند و بر خاصیت تندیسی خود بیفزاید. گرچه برنامه‌ی طبقات به تبعیت از تفکیک عرفی شامل حیطه‌ی فراغت (زیرزمین)، زیست (همکف) و سکونت شبانه (اول) می‌شود ولی ارتباط پیوسته‌ی فضاهای خالی با امکان‌های دسترسی متنوع که الزاما به حیطه‌های داخلی نفوذ نمی‌کند، اجازه‌ی ضمنی به پرسه زنی و استفاده‌ی حداکثری از ظرفیت فضاهای خالی محصور در ترازهای مختلف را می‌دهد (دسترسی‌های عمودی و افقی بنا و سایت امکان حضور و سیاحتی پیوسته در اکثر فضاهای بیرونی را فراهم می‌کنند).
مضاف بر اینکه حضور حفره ها، اتاق‌ها را بصورت جزیره‌ای سازماندهی می‌کنند و در قامت کاراکتری موثر، رنگ و متریال آجریشان برای روح بخشی به فضای داخل در سکانس پس زمینه فعال می‌شوند. از همین رو فضاهای پر با رنگ سبکتر سفید و فضاهای خالی با غلظت سنگین‌تر آجر نشانه‌گذاری می‌شوند و دوگانه‌ی فضایِ پرِ سبک- فضایِ خالیِ سنگین شکل می‌گیرد. و اینگونه است که حضور تراس‌ها و حیاط‌های متنوع در کنار فضاهای عمومی و خصوصی سعی در پاسخ به نیاز طبیعی مخاطب برای بهره وری از طبیعتی دارد که هوایش در خارج از شهر شلوغ تهران، روی خوش‌تری به ساکنینش نشان می‌دهد.
اطلاعات پروژه
نام: تهی‌وار
آدرس: کرج، کوهسار
دفتر معماری: شرکت طرح و ساخت ازنو
معماران مسئول: سولماز تاتاری، احسان توسلی
تیم طراحی: نیلا شاه محمدی، فرید رجبی، معصومه شصتی
طراح فاز دو: معصومه شصتی
تاریخ: ۱۴۰۰-۱۴۰۳
مساحت زمین: ۱۰۰۰ مترمربع
مساحت زیربنا: ۵۴۰ مترمربع
نوع: مسکونی
مهندسین سازه: فرهاد بهرامی
تاسیسات مکانیکی: مهدی مهرآوران
تیم اجرایی: بهمن زارع، سهیل سبیلی
اجرا: شرکت طرح و ساخت ازنو
گرافیک: ندا جهانتاب
عکاس: محمدحسین حمزه لویی
منبع: عصرایران
