هر گروه در نخستین شب از جشنواره موسیقی نواحی ویژگی منحصر به فرد موسیقی منطقه خود را به نمایش گذاشت و زیبایی‌های موسیقی اقوام هر منطقه را به سمع مخاطبان رساند.
به طور کلی در این شب، گروه «نوبان بندر کنگ» از هرمزگان، تکنوازی نی محلی سعید جعفرزاده از فارس، دونوازی قشقایی از فارس، گروه «سیلم» از مازندران، تکنوازی دونلی عیسی بلوچ از سیستان و بلوچستان، همراه‌خوانی ولی کمری از ایلام، مقام‌خوانی بختیاری میلاد صادقی از چهارمحال بختیاری، تکنوازی عاشیق رمضانعلی خدابنده‌لو از زنجان، گروه «ابولوفا» از خراسان رضوی روی صحنه رفتند.
اجازه ندهند موسیقی ما منقرض شود
نخستین گروهی که در این شب روی صحنه رفت و دقایقی هم بیش از آنچه که باید، اجرا کرد، گروه «نوبان بندر کنگ» بود که احمد عبیدی سورو سرپرستی آن را برعهده داشت.
این گروه برای پنجمین بار است به جشنواره موسیقی نواحی آمده است.
سرپرست این گروه طی سخنانی کوتاه به ایسنا می‌گوید: گروه موسیقی که ما اجرا می‌کنیم، بیشتر برای اهل هوا است ولی با این حال انتظار دارم که گروه و کار ما معرفی شود و موسیقی که اجرا می‌کنیم برای نسل بعدی ما باقی بماند و منقرض نشود.
آواز عشق
موسیقی بلوچستان آوایی بس دلنشین دارد که گویی روح و روان آدمی را با خود همراه می‌سازد و آن را به رقص در می‌آورد.
در زمان اجرای گروه «مستاگ بهره» از این منطقه، گروه موسیقی را چنان با ظرافت اجرا می‌کردند که گویی راحت‌ترین کار دنیا برای آنها است.
خداداد شکل زهی که دارای مدرک معادل دکترا است، پیشتر هم در این جشنواره شرکت کرده و به جشنواره‌هایی در کشورهایی مانند، فرانسه، بلژیک، قطر، دبی و امارات شرکت کرده است، درباره اجرای این گروه توضیح می‌دهد: در این اجرا که فضایی شاد دارد، شعری که خوانده می‌شود برای عروسی و شادباش به داماد است.
او ادامه می‌دهد: من از ۱۲ سالگی نوازندگی قیچک را آغاز کردم. استعداد این کار به صورت ارثی در خون من است، الان من نوه‌ای دارم که قیچک می‌نوازد و سن و سالی هم ندارد، ۲۰ سالش است.
این هنرمند اما در پاسخ به اینکه انتظار او از این جشنواره چیست، می‌گوید: انتظار دارم که انجمن موسیقی و ارشاد به هنرمندان موسیقی نواحی رسیدگی کند؛ زیرا آنها بجز فعالیت در موسیقی کار دیگری ندارند و همه آنها بیکار نشسته‌اند. بیشتر ما بیمار هستیم. در حال حاضر خود من و همسرم ناراحتی قلبی و معده داریم. اگر به ما هنرمندان رسیدگی نشود، از کجا بیاوریم خود را درمان کنیم؟ اینکه در این سن و سال و وقتی که مدرک دکترا دارم در عروسی‌ها ساز بنوازم، برایم زشت است و من را مسخره می‌کنند.
او ادامه می‌دهد: من بیمه صندوق اعتباری حمایت از هنرمندان را دارم ولی خود تنها سه چهار تومان است که این پول هزینه تنها یک شام و ناهار است.
جوانان راه ما را ادامه دهند
رمضانعلی خدا بنده لو نیز، عاشیقی از دیار زنجان بود که تنها او و سازش قوپوز در جشنواره حاضر شده بودند، ولی به همراه سازش چنان اجرا می‌کرد که گویی یک گروه موسیقی روی صحنه است. این هنرمند که از دوره نخست در این جشنواره حضور پیدا کرده است، موسیقی او نیز حال و هوای آیینی داشت و او درباره آن چنین می‌گوید: قطعه را به نام «احمدی کرمی» که به ترکی به آن «هوا» می‌گوییم اجرا کردم. شعر این آهنگ نیز درباره انبیا بود.
او ادامه داد: من ۴۰ سال است که عاشیق هستم و شغلم این است. تا حد کمی از عاشیق میرزا علی دشتکی و توسط فیلم‌ها و صوت‌های عاشیق‌های دیگر این کار را یاد گرفته‌ام. من ۷ دیپلم افتخار از آذربایجان و باکو دارم و در چندین جشنواره ایران شرکت کرده‌ام.
او نیز درباره انتظار خود از این جشنواره می‌گوید: جشنواره‌ها برای ما بسیار مهم است، به خصوص که می‌خواهیم جوان‌ها با موسیقی که اجرا می‌کنیم آشنا شوند و پیرو راه ما باشند تا این موسیقی حفظ شود. برگزاری این جشنواره‌ها باعث حفظ اصالت‌ها می‌شود که به همین دلیل برگزاری آنها واجب است. درحقیقت برگزاری این جشنواره‌ها اجداد ما را جلوی چشممان می‌آورد. جوانان سعی کنند که راه و مسلک ما را ادامه دهند. موسیقی عاشیقی همه محتواهای خود را درونش گنجانده است و به همین دلیل جای کار آن بالا است.
همچنین در این برنامه از رمضان علی خدابنده لو از زنجان، سعید جعفرزاده از فارس و خداداد شکل زهی تقدیر شد.
