به گزارش سایت خبری پرسون، دنیا حیدری در یادداشتی نوشت: هانگژو، چون پرده سینما، زشتی‌ها و زیبایی‌های ورزش ایران را به تصویر کشید. مواردی که بی‌تردید برای گام برداشتن در مسیر موفقیت باید از آن درس گرفت، البته به شرط آنکه آقایان مسئول با هدف بررسی نقاط ضعف و قوت کاروان ایران راهی چین شده باشند، نه تفریح و وقت‌گذرانی!
۱- بازی‌های آسیایی مانند تمام رویداد‌های مهم ورزشی دنیا، بهترین فرصت برای آموختن است، اما نه فقط برای ورزشکاران که بیشتر برای مدیران و مسئولان که ببینند و تجربه کنند چگونگی و روند دستیابی به موفقیت را. هانگژو تنها میدان نبرد ورزشکاران نبود و در واقع کلاس درسی مفید بود برای یادگیری و الگوبرداری از روی دست تیم‌ها و کشور‌های موفق، خصوصاً آن‌ها که پیشرفت قابل توجهی نسبت به چهار سال قبل داشتند و موفقیتی چشمگیر در تبدیل کردن رؤیاهایشان به واقعیت داشتند، کشورهایی، چون هند که عملکردی شگفت‌انگیز را به نمایش گذاشت و نشان داد چقدر برای تبدیل ۷۰ مدال جاکارتا به ۱۰۷ مدال هانگژو تلاش و برنامه‌ریزی کرده است.
۲- واکنش مسئولان تلخ‌تر و تأسف‌بارتر از سقوط یک پله‌ای در هانگژوست. کاروان ایران در جاکارتا با ۶۲ مدال ششم شده بود و در هانگژو با ۵۴ مدل کار خود را با ایستادن بر سکوی هفتم به پایان برد. حال آنکه چهار سال قبل و در جاکارتا، مسئولان بعد از پایان بازی‌های آسیایی وعده نتایجی بهتر در دور بعدی را داده بودند، اما اوضاع نه تنها به همان شکل دنبال نشد که شاهد افت و سقوط کاروان ایران نیز بودیم. با وجود این دبیرکل کمیته ملی المپیک افت اندونزی را مثال می‌زند که در دوره قبل ۲۰ طلا کسب کرده بود و در این دوره تعداد طلاهایش هفت عدد بود، اما این قیاس مع‌الفارق پذیرفتنی نیست و ورزش ایران حداقل بابت پتانسیل بالایی که دارد نباید با تیم‌های پایین‌تر از خود مقایسه شود. ضمن اینکه اگر قرار به مقایسه باشد، چرا نباید ایران را با هند مقایسه کرد؟!
۳- با وجود کسب موفقیت‌های قابل توجه و تلاش غیرقابل انکار ورزشکاران، کاروان اعزامی ایران به هانگژو انتظارات را برآورده نکرد و این را مسئولان ورزش کشور بهتر از هر کس دیگری می‌دانند، به‌طوری‌که مناف هاشمی صراحتاً می‌گوید: «کوتاهی ما را ببخشید.» قبول مسئولیت خیلی خوب است، اما نه درخواست دبیرکل کمیته ملی المپیک قابل اجابت است و نه بخششی در کار! نمی‌توانیم ببخشیم، چراکه حداقل در طول یک سال اخیر بار‌ها و بار‌ها فریاد زده شد که در سال منتهی به بازی‌های آسیایی توجه به ورزشکاران و مهیا کردن شرایط برای موفقیت آنان باید به بهترین شکل ممکن انجام شود، اما مگر خواسته مردم، رسانه‌ها و حتی ورزشکاران اجابت شد که امروز درخواست مسئولان برای بخشش اجابت شود؟
کوتاهی که مناف هاشمی بابت آن خواستار بخشش مردم است باعث از دست رفتن فرصت‌ها و مدال‌های زیادی در هانگژو شد. کوتاهی که بسیاری را در حسرت حضور در هانگژو گذاشت و خیلی‌های دیگر را در حسرت کسب مدال در بازی‌های آسیایی. این کوتاهی سال‌هاست که وجود دارد و چه بسیار ورزشکارانی را که ناامید و خانه‌نشین کرده است! اما آیا می‌توان این حجم از کوتاهی را بخشید؟ بی‌شک پاسخ مثبت نخواهد بود.
۴- اظهارنظر‌ها بعد از رویداد‌های مهمی، چون بازی‌های آسیایی همواره جالب توجه و سؤال‌برانگیز است، درست مثل زمانی که مناف هاشمی مدعی می‌شود باید به سمت رشته‌های جدید رفت. با شنیدن این جمله از زبان دبیرکل کمیته ملی المپیک این نکته به ذهن هر شنونده‌ای می‌رسد که شما همین رشته‌های موجود را حفظ کنید، رفتن به سمت رشته جدید پیشکش. اما ادامه جمله مناف هاشمی، روند موضع‌گیری علیه او را تغییر می‌دهد. در کمال ناباوری دبیرکل کمیته ملی المپیک بر این باور است که باید به سمت رشته‌هایی رفت که خرجی ندارند، اما پرطرفدار هستند! در واقع آقایان همچنان ذهن‌شان درگیر کسب موفقیت بدون هیچ‌گونه هزینه‌ای است! حال آنکه تلاش و نتیجه کار کشورهایی، چون چین، ژاپن، کره‌جنوبی، هند و دیگر کشور‌ها را از نزدیک به چشم دیده و خوب می‌دانند هر چقدر پول بدهید همانقدر هم آش می‌خورید.
ضرب‌المثلی که واقعیت آن را در هانگژو به وضوح دیدیم. در همین بازی‌ها دیدیم که مدال‌آوران و قهرمانان کشور از شرایط نامناسب خود جهت آماده‌سازی گلایه کردند، اما گویی آقایان همچنان نه چشمی برای دیدن دارند و نه گوش شنوایی برای شنیدن، پس چه چیز را باید ببخشیم؟
منبع: جوان آنلاین
