به گزارش سایت خبری پرسون، اختلال دوقطبی یک اختلال مرتبط با سلامت روان است که با نوسانات خُلقی شدید بین شیدایی (خُلق بالا) و افسردگی (افت خُلق) مشخص می‌شود.
به گفته اتحادیه ملی بیماری‌های روانی آمریکا، این بیماری به طور متوسط حدود ۲۵ سالگی شروع می شود، اگرچه ممکن است در نوجوانی هم آغاز شود.
یک متخصص آمریکایی در این باره گفت: این تغییرات فقط نوسانات خلقی معمولی نیستند.
به گفته وی، این وضعیت شامل یک دوره شیدایی است که می‌تواند چند هفته تا چند ماه ادامه داشته باشد. پس از این دوره نیز بیمار معمولا یک دوره افسردگی اساسی (حاد) را که همچنین می‌تواند چند هفته تا چند ماه طول بکشد، تجربه می‌کند.
علائم اختلال دوقطبی
علائم اصلی اختلال دوقطبی شامل مانیا یا هیپومانیا و افسردگی است. به گفته اتحادیه ملی بیماری های روانی آمریکا و انجمن روانشناسی آمریکا، این دوره ها ممکن است به طور جداگانه، یکی پس از دیگری یا حتی همزمان رخ دهند.
نشانه‌های شیدایی:
- خلق و خوی بالا
- علائم روان پریشی مانند توهم و تفکر هذیانی
- رفتار تکانشی
- ریسک پذیری بالا
- قدرت تصمیم گیری ضعیف
- تحریک پذیری و بی قراری
- اعتماد به نفس بیش از حد
- داشتن افکار خودکشی
هیپومانیا نیز مشابه اما خفیف تر است. فرد به طور کلی هنوز هم می تواند در محل کار، مدرسه و جامعه به وظایف خود رسیدگی کند.
مرحله افسردگیِ اختلال دوقطبی:
- خلق و خوی ضعیف که در عملکرد فرد اختلال به وجود می‌آورد.
- الگوهای خواب غیر معمول
- احساس گناه، ناامیدی یا شکست
- داشتن افکار خودکشی
- تحریک پذیری
- عدم تمرکز
چه عاملی باعث ابتلا به اختلال دوقطبی می‌شوند؟
به گزارش اتحادیه ملی بیماری های روانی آمریکا، متخصصان تاکنون یک علت واحد برای اختلال دوقطبی پیدا نکرده‌اند. آنها مشکوک هستند که چندین عامل ممکن است در این امر نقش داشته باشند که عبارتند از:
- داشتن یکی از اعضای خانواده مبتلا به اختلال دوقطبی به ویژه خواهر، برادر یا والدین
- رویدادهای استرس زا مانند طلاق، تجربه مرگ در خانواده یا مشکلات مالی که باعث ایجاد حالت های شیدایی، هیپومانیا یا افسردگی می شود.
- عملکرد و ساختار مغز
با این حال باید توجه داشت که تشخیص یک اختلال روانی در افراد منوط به نظر متخصصان سلامت روان است. در صورتی که فکر می کنید خودتان یا یکی از اطرافیانتان علائم این اختلال را دارید در وهله اول می بایست به یک پزشک متخصص مراجعه کنید و در نهایت پزشک است که این اختلال را تشخیص می دهد. دارو و روان درمانی به افراد مبتلا به این اختلال کمک می کند تا علائم آن را مدیریت کرده و کیفیت زندگی خود را تا حد امکان بهبود دهند.
