یک فیلسوف ذهنیت متمایل به خودکشی را بررسی می کند؛
به گزارش سایت خبری پرسون، به نقل از یواس‌ای تودی این روند به خصوص از این لحاظ نگران‌کننده است که خودکشی در میان نوجوانان می‌تواند واگیر شود. یک بازبینی در سال ۲۰۱۶ که بوسیله انجمن خودکشی‌شناسی آمریکا منتشر شد، نشان داد که نوجوانانی که یک دوست یا عضو خانواده‌شان به علت خودکشی مرده است، نسبت به نوجوانانی که چنین سابقه‌ای را ندارند، به طور قابل‌توجهی کارشناسان می‌گویند نوجوانان در مرحله‌ای از رشد عاطفی هستند که تروما (یا ضربه عاطفی) و مصیبت را به شیوه‌ای اندکی متفاوت نسبت به سنین بالاتر تجربه می‌کنند. نوجوانان معمولا آماده برای رسیدن به درکی از مرگ نیستند- چه رسد به حادثه‌ای گیج‌کننده مانند خودکشی.
نوجوانان به خصوص در برابر این واگیری خودکشی آسیب‌پذیر هستند، چرا که از طریق حضور در مدرسه و رسانه‌های اجتماعی در معرض همسالانشان قرار دارند. نوجوانان همسالانشان را هم به عنوان الگو می‌بینند و هم بسیار نسبت به نفوذ آنها آسیب‌پذیر هستند. در موردی مانند خودکشی یکی از همسالان، حس در حال رشد هویت نوجوانان به شدت ممکن است آسیب ببیند. همچنین رخ دادن خودکشی در گروه همسالان ممکن است به عادی‌انگاری این اقدام وخیم منجر شود.
یک بازبینی انجمن جامعه‌شناسی آمریکا نشان داد که دختران نسبت به پسران آسیب‌پذیری بیشتری نسبت این واگیری خودکشی دارند. این بازبینی همچنین نشان داد اقدام به خودکشی دوست یک نوجوان نسبت به اقدام به خودکشی اعضای خانواده‌اش تاثیر بیشتری بر می‌گذارد، اگر آن دوست الگوی نوجوان باشد.
والدین چه می‌توانند بکنند؟
کارشناسان می‌گویند شنیدن یا صحبت کردن در مورد خودکشی با نوجوانان ذاتا خطری ندارد. این باور رایج در میان بزرگسالان که صحبت کردن درباره خودکشی به خودکشی می‌انجامد، پایه و اساسی ندارد. این باور فقط فرهنگ انگ‌زنی خودکشی را تقویت می‌کند و مانع از درخواست کمک بوسیله نوجوان در مواقع بحرانی می‌شود.
اما بحث درباره خودکشی باید به شیوه‌ای معقول صورت‌بندی شود- مانند بیماری که می‌توان آن را درمان کرد.
والدین می‌توانند توضیح دهند که شخصی دچار یک بیماری بوده است که به علت آن درگذشته است و رخ دادن این حادثه بسیار ناراحت‌کننده است، اما والدین در عین باید به کودکان بفهمانند که اگر آنها یا کسی دیگری افکار خودکشی داشته باشد، راه‌های متعددی برای کمک گرفتن وجود دارد.
یک روش مهم برای حفاظت کودکان در برابر گرایش به خودکشی بوسیله والدین سوال کردن درباره آن است. حتی اگر والدین در این باره قبلا با کودکشان بحثی نکرده باشند، اگر لازم بدانند می‌توانند از یک کودک در سنین بالاتر به طور مستقیم درباره داشتن افکار خودکشی سوال کنند. در کودکان در سنین پایین‌تر باید این مکالمه را به عبارت‌های متفاوتی می‌توان انجام داد و مثلا درباره احساس ناراحتی و آرزوی زنده نبودن سوال کرد.
والدین همچنین باید کودکان را تشویق کنند که از لحاظ جسمی فعال بمانند و ورزش کنند. پژوهش‌ها نشان داده‌اند که ورزش می‌تواند از خودکشی جلوگیری کند. یک بررسی نشان داد که دست کم ۵ ساعت ورزش کردن در هفته با کاهش خطر داشتن افکار خودکشی در دانشجویان همراهی دارد.
اجرای برنامه‌های پیشگیری از خودکشی در دبیرستان‌ها هم می‌تواند موثر باشد و افکار مثبت هم می‌توانند از طریق شبکه‌های اجتماعی منتشر شوند.
