به گزارش سایت خبری پرسون، گروه سازنده «برادران لیلا» هنوز درگیر تبعات حضور در جشنواره کن هستند و تقریبا از هر نکته و مصاحبه و حضور در فرش قرمز فستیوال، جنجال و حاشیه درآمد. حتی حضور سعید پورصمیمی به‌عنوان هنرمندی موجه که در مورد جایگاه و اهمیتش در سینمای ایران توافق جمعی وجود دارد هم در نهایت با اتهام‌زنی از داخل، همراه شد و بازیگر موجهی که در سراسر زندگی‌اش یک حاشیه و حتی یک مصاحبه با رسانه‌ها به چشم نمی‌خورد، درگیر حاشیه شد. حالا هم که سینماگران ایرانی در جشنواره ونیز حضور دارند و البته تجربه کن امسال پیش چشم‌شان است و اغلب حواسشان هست که چه بگویند و چه رفتاری بروز دهند که برای خودشان و فیلم‌شان دردسر درست نکنند.
البته که این هم کار دشواری است چون تعدادی از نمایندگان رسانه‌های فارسی‌زبان آن ورآبی، دقیقا با این ماموریت به کن، ونیز و... می‌روند تا در نشست خبری با پرسش‌هایشان برای فیلم‌ها و فیلمسازان دردسر درست کنند. اتفاقی که در نشست خبری «شب، داخلی، دیوار» هم رخ داد و وحید جلیلوند نهایت تلاشش را کرد تا به پرسش‌های رادیکال خبرنگار رسانه فارسی‌زبان، پاسخ‌های آرام و دیپلماتیک بدهد. نتیجه هم در چنین مواقعی انتساب به صفحه «وسط بازی» است. در بازی طراحی شده از سوی جریانی که همین خبرنگاران رسانه‌های فارسی‌زبان، نمایندگی‌اش می‌کنند، شما باید در یک طرف ماجرا بایستی. یک انتخاب صفر تا صدی که هر نوع تلاش برای پرهیز از ورود به این بازی، شما را با انواع و اقسام اتهامات مواجه می‌کند.
ماموریت تلاش برای فراهم کردن مصالح لازم جهت توقیف شدن فیلم‌ها در ایران است تا تصویر مطلوب رسانه‌های فارسی‌زبان از فضای حاکم بر سینمای ایران تکمیل و تأیید شود. در مرحله بعد اگر بشود کاری کرد که از عوامل سازنده فیلم رفتار و گفتاری سر بزند که بشود در بازگشت روی ممنوع الکاری‌اش حساب کرد ماموریت کاملا با موفقیت انجام می‌شود. این فضایی است که سینماگران ایرانی در چند سال اخیر تجربه‌اش می‌کنند و دیگر کن، ونیز و برلین نقاط امنی برای گرفتن جایزه و گشت وگذار نیست. جشنواره‌ها محلی است برای انواع و اقسام تسویه حساب‌های سیاسی و هر کارگردان موظف است درباره هر رخداد با ربط و بی‌ربط سیاسی، اعلام موضع کند و اگر مواضعش با آنچه مطلوب خبرنگاران رسانه‌های فارسی‌زبان است منطبق نباشد، انواع و اقسام اتهامات به سویشان روانه می‌شود که مودبانه‌ترین‌شان محافظه‌کاری است.
گذشت، آن سال‌هایی که می‌شد با کارمندان بخش بین‌الملل فارابی و به‌عنوان سفیران فرهنگی ایران، به فستیوال رفت و توجه و احترام خرید و با جایزه‌ای در دست به وطن بازگشت. حالا هر هنرمند ایرانی حاضر در فستیوال‌های سینمایی خارجی، موظف به روشنگری و حتی افشاگری است. تعریف این مفاهیم را هم خبرنگاران رسانه های فارسی زبان حاضر در صحنه تعریف می‌کنند. و اگر به اندازه کافی روشنگر و افشاگر نباشید باید خودتان را آماده انواع و اقسام اتهام‌زنی‌ها کنید. عنوان «توقیف شده در ایران» رضایت خبرنگار رسانه فارسی‌زبان آن ور آبی را به‌دنبال دارد، منتقد خارجی را به هیجان می‌آورد و داوران را به توجه ترغیب می‌کند؛ کل داستان همین است.
منبع: روزنامه همشهری
