هماهنگی در حرکات ماهیچه‌های بدن توسط دوپامین (ماده ای در مغز) میسر می‌شود. دوپامین در بخشی از مغز به نام «جسم سیاه» تولید می‌شود. در پارکینسون، سلول‌های جسم سیاه شروع به مردن می‌کنند و در نتیجه‌ی این اتفاق، سطح دوپامین کاهش می‌یابد. هنگامی که سطح دوپامین 60 تا 80 درصد کاهش یابد، علائم پارکینسون ظاهر می‌شود.
علائم بیماری پارکینسون
برخی از علائم اولیه پارکینسون می‌تواند چندین سال قبل از ایجاد مشکلات حرکتی شروع شود. این علائم اولیه عبارتند از:
- کاهش قوّه‌ی بویایی (آنوسمی)
- یبوست
- تغییر صدا
- خمیدگی بدن.
همچنین چهار مشکل حرکتی که عمدتاً مشاهده می‌شوند، عبارتند از:
- لرزش (لرزشی که در حالت استراحت رخ می‌دهد)
- کندی در حرکات
- سفتی بازوها
- پاها و تنه
- اختلال در تعادل و تمایل به افتادن.
علائم ثانویه عبارتند از:
- خنثی بودن چهره
- تمایل به افتادن هنگام راه رفتن
- اختلال در گفتار؛ با صدای خفه و کم حجم
- کاهش پلک زدن و مشکل در بلعیدن
- تمایل به عقب افتادن
- کاهش نوسان بازو هنگام راه رفتن و راه رفتن پارکینسونی (که تمایل به برداشتن گام‌های به هم ریخته در حین راه رفتن است).
سایر علائم مرتبط ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- پوسته‌های سفید یا زرد روی قسمت‌های چرب پوست که به درماتیت سبورئیک معروف است.
- افزایش خطر ملانوم (یک نوع جدی سرطان پوست)
- اختلال در خواب (صحبت کردن و حرکت در خواب)
- افسردگی، اضطراب، توهمات، روان پریشی، مشکلات توجه و حافظه، مشکل در روابط بصری-فضایی (دشواری در تشخیص فضایی که شخص در آن قرار دارد).
برخی از علائم اولیه بیماری پارکینسون ممکن است هنوز شناخته شده نباشند. بدن فرد ممکن است سال ها قبل از شروع مشکلات حرکتی با این علائم هشدار دهنده، سعی کند او را از ایجاد اختلال حرکتی مطلع کند.
درمان پارکینسون
پارکینسون معمولاً با تغییر در سبک زندگی، دارو درمانی و روش‌های درمانی دیگر امکان‌پذیر است. استراحت کافی، ورزش و رژیم غذایی مناسب اهمیت زیادی دارد. گفتاردرمانی، کاردرمانی و فیزیوتراپی نیز به بهبود وضعیت بیمار کمک می‌کنند.
تقریباً در تمام روش‌های درمانی، از دارو برای کمک به کنترل علائم مختلف جسمی و روحی مرتبط با بیماری استفاده می‌شود.
