به گزارش سایت خبری پرسون، محمد هاشم زاده نوشت: یکی از تجارب مشابه عضویت در گروه‌های مجازی شاید این باشد که شاهدیم که اکثریت اعضای گروه‌ها ساکت و نظاره گر هستند.
اما به راستی چرا اکثریت اعضای گروه‌های مجازی سکوت و نظاره کردن را به گفتگو و حضور در مباحثات برتری می‌دهند؟
نگارنده معتقد است شاید پاسخ به پرسش بالا در گرو توجه بیشتر به گزاره‌های زیر است:
۱. آداب گفتگوی مجازی و نوشتاری را به نحو مطلوب یاد نگرفته‌ایم و ترس از ظهور و بروز در گفتگوها داریم!
۲. نسبت به موضوعات اجتماعی و چالش‌های زیستِ شهروندی که ممکن است مبنا و موضوعیت گروه باشد شناخت لازم و کافی نداریم!
۳. حضور در مباحثات ما را از دایره امن شخصی نگری و فرد محوری خارج می‌کند!
۴. از مباحثات و گفتگوهای فضای مجازی ناامید شده‌ایم!
۵. از مجادلات احتمالی و ایجاد کدورت در مباحثات نگرانیم با عدم حضور در مباحثات از این اتفاق پیشگیری می‌کنیم!
۶. علت حضورمان در گروه برای خودمان شفاف نیست و چون دوست یا آشنایی ما را اضافه کرده است و با ایشان رو در بایستی داریم از گروه خارج نمی‌شویم اما ساکت هستیم!
۷. خود را نماینده یک قشر اجتماعی و فکری جامعه می‌دانیم و احساس می‌کنیم اگر در مباحثات مشارکت کنیم ممکن است بر تصور عمومی مردم نسبت قشر فکری و اجتماعی که متعلق به آن هستیم آسیب بزنیم!
۸. نگرانیم که ممکن است گفته‌ها و نوشتارهایمان علیه خودمان و به عنوان مدرک و سند مورد استناد قرار گیرد!
۹. مباحثات و موضوعات گروه را پایین‌تر و نازل‌تر از سطح انتظاراتمان می‌دانیم و با سکوتمان حرف می‌زنیم!
۱۰. فضای گروه را سیاست زده می‌دانیم!
۱۱. احساس می‌کنیم آنچنان که باید و شاید آزادی بیان نیست!
۱۲. از گفتگوهای اقناعی و مستدل و مستند گریزانیم و حس می‌کنیم ممکن است در مباحثات کم بیاوریم.
۱۳. اشراف کافی به قوانین و چارجوب‌های حقوق شهروندی و قوانین جاری و ساری در کشور نداریم!
در بالا سعی شد مواردی که ممکن است منجر به این شود که علی رغم حضورمان در یک گروه مجازی، در گفتگوها مشارکت نکنیم تشریح گردد!
ادامه دارد...
توجه: مطلب مندرج صرفا دیدگاه نویسنده است و رسانه پرسون در قبال آن هیچ موضعی ندارد.
