علیزاده در تذکر شفاهی عنوان کرد؛
به گزارش سایت خبری پرسون از اصفهان، یکی از مطالبات مهم که در این روز مطرح شد؛ اجرای طرح رتبه بندی به میزان ۸۰ درصد هیات علمی برای معلمان و اجرای طرح همسان سازی حقوق بازنشستگان بود. با اجرای این طرح حقوق و مزایای معلمان با حداقل حقوق اساتید هیات علمی دانشگاه ها برابری خواهد کرد. لایحه سرگردانی که از اسفند ۹۹ تاکنون در مجلس خاک می خورد.
مرور چالش های پیش رو در وزارتخانه آموزش و پرورش؛
در سال ۹۸ کسری بودجه ۲۰ هزار میلیارد تومانی ضربه سهمگینی به نظام آموزش و پرورش کشور وارد کرد چرا که در بخش ورزشی و پرورشی ۳۰ درصد کاهش اعتبار لحاظ شد و در وزارتخانه ای که ۹۸ درصد اعتباراتش صرف پرداخت حقوق می شود کم کم، به سمت پولی شدن آموزش و کاهش چشمگیر کیفیت پیش رفت.
محمد مهدی زاهدی نماینده مردم کرمان در مصاحبه ای گفته بود:” منابع انسانی آینده کشور در دامن آموزش و پرورش رشد می‌کنند و اگر پرورش درستی اتفاق نیفتد معلوم نیست که در آینده کشور چه اتفاقاتی رقم خواهد خورد.”
در سند تحول بنیادین آموزش و پرورش هم قرار بود با ترسیم چشم انداز ها، هدف های کلان آموزشی و پرورشی با راهبردهایی مطالعاتی، این نهاد مهم تربیتی و آموزشی را که نقش مهمی در پیشرفت کشور دارد به سر مقصد نهایی برساند اما چرا و چه کسانی موانع اجرای این طرح وعامل عقب ماندگی آن درشرایط فعلی کشور هستند؟!
در حال حاضر پاندمی کرونا، بحران هایی که سال ها در وزارتخانه آموزش و پرورش روی هم انباشت شده بود را همچون زخمی چرکین نمود بیرونی داد، این نمود ها درپایین آمدن کیفیت آموزشی، عدم بستر سازی مناسب در زمان مجازی شدن آموزش، عدم پرداخت مطالبات فرهنگیان و عمل نکردن به قول هایی که داده شده همانند همسان سازی حقوق معلمان و پایین آمدن سطح معیشت این جامعه بزرگ آموزشی را در پی داشته است.
در بیش از ۳۰ شهر ایران از جمله تهران، کرمانشاه، بجنورد ساری، مریوان، اشکنان، یاسوج، اهواز، کوهدشت، کازرون، سنندج، ایذه بهبهان تربت حیدریه، نورآباد، دلفان، الیگودرز، مشهد و اصفهان و... این تجمع برگزار شد.
یکی از فرهنگیان در اصفهان به نام منصور ریاحی، دارای دکترای زبان شناسی ویکی از معترضان حاضر در تجمع سراسری روز شنبه به خبرنگار عصر اصفهان گفت: از دوره دوم ریاست جمهوری احمدی نژاد تاکنون بحث تراز بندی فرهنگیان مطرح شد اما همچنان در حد یک وعده باقی ماند.
از او پرسیدم چرا این مطالبه ها در این مدت زمان طولانی هنوز به نتیجه نرسیده است؟ وی یکی از عمده ترین دلایل مطرح شده در این موضوع را عدم انسجام در میان همه فرهنگیان می داند؛ و معلمان را به چند دسته تقسیم می کند؛ دسته اول فرهنگیانی که شغل معلمی در اولویت چندم آنان قرار دارد و برای آنها تفاوت چندانی نمی کند که همسان سازی اجرا شود یا خیر، دسته دوم کسانی هستند که دارای مناصب اداری و سازمانی در بدنه نظام آموزش و پرورش هستند از جمله مدیران و معاونان مدارس و کمی محتاط تر با درخواست های صنفی فرهنگیان همکار خود مواجهه دارند البته به دلیل ترس از دست دادن جایگاه و اخراج احتمالی، ریاحی دسته سوم را اینگونه توصیف می کند؛ من از این دسته هستم، فرهنگیانی که چیزی برای از دست دادن ندارند
و بزرگترین درد زندگی من این است که به فرزندم می گویم هرگز معلم نشود چرا که در این شغل نمی تواند نیازهای خانواده اش را بر آورده کند و در جامعه به عنوان طبقه محروم، به آن نگاه می کنند.
طبقه ای که وزارتخانه آن با عوض شدن هر وزیر با روی کار آمدن دولت جدید، یک امتیاز از معلمان کم می کند!
این فرهنگی مطالبه گر در ادامه می گوید؛ تنها خواسته فرهنگیان این است که نگاه بالادستی ها به این جامعه بزرگ نه از سر ترحم باشد بلکه خواسته های به حق آنان را خوب گوش بدهند و به بالا بردن سطح کیفیت معیشتی فرهنگیان توجه ویژه کنند.
و اینکه همانند سازمان های دیگرکه به نیروهای خود امکان ادامه تحصیل و بالا رفتن سطح کیفی هر فرد را می دهند به فرهنگیان هم اجازه ارتقا تحصیلی با دادن امکانات و مزایا همچون سایرین را بدهند. توضیح در مورد طرح رتبه بندی (با اجرای طرح رتبه بندی معلمان، بر اساس سابقه خدمتی معلمان به ۴ سطح مربی معلم، استادیار معلم، دانشیار معلم و استاد معلم تقسیم می‌شوند و هر معلم با توجه به سطح و سابقه خود، حداقل ۸۰ درصد حقوق ردیف متناظر خود در دانشگاه را دریافت می‌کنند.).
ریاحی، در آخر می گوید؛ ما حرف تازه ای نداریم، بلکه می خواهیم با افزایش دستمزدها و حق استفاده از مزایای ارتقای شغلی و تحصیلی و همسان سازی حقوق ورتبه بندی که از سال ها پیش مطرح شده است اجرایی شود.
این فرهنگی به نمایندگی از همه فرهنگیان اصفهان، از رسانه ها خواست صدای آن ها باشند تا بتوانند مطالبات صنفی خود را به گوش مسئولان برسانند.
با این تفاسیر باید گفت عدم اجرای نظام رتبه بندی فرهنگیان واین رفتار و نحوه برخورد با آنان شایسته این قشر و به نفع نظام آموزشی نخواهد بود و سوالی که بی جواب می ماند این است که چرا در این سال های متمادی هیچ یک از دولت ها در صدد حل بحران موجود در آموزش و پرورش بر نیامده اند نمی خواهند یا نمی شود؟!
منبع:عصراصفهان
