راز اثرگذاری این ذکر در رفع گرفتاری‌ها

به گزارش سایت خبری پُرسون، در منابع معتبر تفسیری و حدیثی، اذکار ویژه‌ای نقل شده که برای رفع گرفتاری‌ها، استجابت دعا، گشودن مشکلات و حفظ انسان از لغزش‌ها توصیه شده‌اند. یکی از مهم‌ترین آن‌ها، ذکر صبح و شام است که امیرالمؤمنین علی(ع) از پیامبر اکرم(ص) درباره تفسیر واژه «مقالید» در آیه ۶۴ سوره زمر پرسید. پیامبر(ص) فرمودند: «ای علی! این از کلیدهای بزرگ عالم است؛ هر صبح و شام ده بار این جمله‌ها را بگو: لا اله الا الله، الله اکبر، سبحان الله، الحمدلله، استغفرالله، ولا حول و لا قوة الا بالله، هو الاول و الآخر و الظاهر و الباطن، له المُلک و له الحمد و هو على کل شیء قدیر.»
طبق روایت، کسی که بر این ذکر مداومت کند، شش پاداش الهی دریافت می‌کند که یکی از آن‌ها «حفظ از شیطان و سپاهش» است. روشن است که ارزش این ذکر تنها به تلفظ نیست، بلکه ایمان، توجه قلبی و عمل به مضمون آن اثر حقیقی را پدید می‌آورد.

ذکر دوم، یا فتّاح است که در برخی روایات برای گشودن مشکلات توصیه شده است. «فتّاح» از ریشه فتح، به معنای بازکننده هر گره و برطرف‌کننده هر پیچیدگی است؛ خواه گرهی ظاهری مانند قفل، یا گرهی درونی همچون غم، اندوه، جهل یا اختلافات. بر اساس تحلیل لغوی، کلید همه درهای بسته در دست خداوند است و این صفت بیانگر قدرت او در فراهم کردن راه‌حل‌ها و پیروزی‌هاست.

سومین ذکر توصیه‌شده، ذکر یونسیه است؛ ذکری که حضرت یونس(ع) هنگام گرفتار شدن در ظلمت‌های متعدد بر زبان آورد: لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین. این اعتراف همراه با تسبیح و ندامت، دریچه نجات را برای او گشود و آیات قرآن تصریح می‌کند که «همه مؤمنان نیز با این ذکر چنین نجاتی خواهند یافت.»

چهارمین ذکر مهم، لا حول و لا قوة الا بالله است. در تفسیر آمده است که پیامبر(ص) این ذکر را به مردی به نام «عوف بن مالک» توصیه کرد؛ مردی که پسرش در جنگ اسیر شده بود و خود نیز در تنگنای مالی قرار داشت. با مداومت بر این ذکر، فرزندش از اسارت بازگشت و حتی شتری از دشمنان به غنیمت آورد. این داستان نشان می‌دهد که ذکر حقیقی تنها حرکت زبان نیست، بلکه نوعی اتکا، ایمان، توکل و تسلیم در برابر قدرت خداست.

حقیقت ذکر الهی، حضور قلب، احساس وابستگی به خدا، مراقبت از رفتار و دوری از گناه است. انسان سالک وقتی کاستی‌های خود را در برابر عظمت الهی ببیند و نعمت‌های بی‌پایان خدا را در نظر آورَد، به خضوع، محبت و تواضع بیشتری می‌رسد. هرچند ثنای پروردگار بی‌نهایت است، اما همین تلاش بندگان برای یاد خدا، دری از نور و آرامش را به روی آن‌ها می‌گشاید.

منبع: بیتوته