به گزارش پرسون؛ نمایشگاه تذهیب ایرانی شامل ۲۷ اثر تذهیب نفیس از استادان و هنرمندان این رشته هنری ایرانی است که به همت کمیسیون ملی یونسکو- ایران و با همکاری موسسه فرهنگی اکو به صورت مجازی در گالری دیپلماتیک اکو برگزار می‌شود. این نمایشگاه روز شنبه ۲۲ شهریور ماه ۱۳۹۹ ساعت ۲۲ به وقت ایران در گالری مجازی کمیسیون ملی یونسکو- ایران به نشانی www.gallery.irunesco.org و همزمان در صفحه اینستاگرام این کمیسیون به نشانی unesco.iran افتتاح می‌شود.
در این نمایشگاه آثار محسن آقامیری، سیده حمیده آیت‌اللهی، مهدی ایرانی، روح‌الله اسحاق‌زاده، لیلا پورخانی، داریوش جلیلیان، زهرا دوستی، زهره دولیخانی، زینب رهنما، مهین‌دخت سالک‌مهدوی، نسیم سوفسطایی، زهرا سیدان، زینب شاهی، فاطمه صفوی، امیر طهماسبی، سعید غلامی، حسن محمدی، محمد کرمی، زینب مسعودی، فاطمه مرادی، محمد مرادی، محسن مرادی، زهرا مختاری جونقانی، بهرام مهربان، علی میرآبادی، محمد نباتی و شهلا یوسفی‌نیا به نمایش گذاشته می‌شوند.
تذهیب واژه‌ای عربی از ریشه ذَهَب (طلا) به معنی طلاکاری یا زراندود کردن است که به دلیل استفاده از طلای واقعی برای تزئین کتب مقدس و اشعار ادبی و گاهی علمی به شاخه‌ای از کتاب‌آرایی و نقوش تزئینی اطلاق می‌شود.
همچنین هنر تذهیب آراستن و زیبا کردن کتب برای ارزش‌گذاری بیشتر متون به کار رفته در کتاب است و علاوه بر آن می‌توان گفت از جهت ارزش هنری، خود به تنهایی در قالب‌های (ترنج، شمسه، تاج یا پیشانی، طرح جلد، نشان، کتیبه و...) شخصیت مستقلی دارد و از ارزش هنری خاص خود برخوردار است. در اجرای تذهیب معمولاً از طلای اصل با عیار مختلف و بعضاً نقره و رنگ‌هایی با پایه آب استفاده می‌شود و به دلیل ماندگاری طلا زمانی‌که به یک نسخه خطی قدیمی یا یک اثر خوشنویسی نگاهی می‌اندازیم، درخشش طلا و تلألو آن پس از گذر سالیان متمادی همچنان چشمگیر و نمایان است. در نقوش تذهیب از نقش‌های اسلیمی (نقوش انتزاعی برگرفته از گیاهان و حیوانات و...) و ختائی( نقوش گیاهی) استفاده می‌شود. در روند تاریخی نقوش تزئینی و تذهیب مکاتب مختلفی پیش از اسلام و پس از آن وجود دارد که می‌توان بخش‌هایی از این نقوش تزئینی را در جام‌های طلا، سفالینه‌ها، نفش برجسته‌های حجاری شده و گچ‌بری شده و علاوه برآن در کتب و نسخه‌های خطی و آثار خوشنویسی موجود در موزه‌ها و مجموعه‌های شخصی مشاهده کرد.
در دوره‌های مختلف اسلامی می‌توان تذهیب را به مکاتب سلجوقی، ایلخانی، تیموری، صفوی، زندیه، قاجار و معاصر تقسیم‌بندی کرد.
