دعا کردن به درگاه خداوند یکی از راههای ارتباطی بین انسان و پروردگار است اما در روایات بسیاری تاکید شده است کسانی که برای دیگران هم دعا میکنند دارای جایگاه و مقام ویژهای نزد خداوند خواهند بود.
در میان اذکار سفارش شده توسط پیامبر(ص) هیچ ذکری افضل از صلوات بر محمد و آل محمد نیست. اجر آن چنان زیاد است که به فرموده امام صادق(ع) در میزان چیزی سنگینتر از صلوات نیست.
سخنران حرم مطهر بانوی کرامت گفت: هیچکسی نمیتواند حق بندگی خدا را انجام دهد و ما هرچه بندگی کنیم کوتاهی کردهایم؛ بنابراین نقطه مقابل عُجب، تقصیر است و انسان باید خود را مقصر بداند.
بیست و پنجم ذیالقعده، همزمان با دحوالارض یعنی گسترش یافتن زمین است. از امیرالمومنین حضرت علی(ع) روایت شده است که فرمودند: «نخستین رحمتی که از آسمان به زمین نازل شد، در بیست و پنج ذیالقعده بود. کسی که در این روز روزه بگیرد و شبش را به عبادت بایستد، عبادت صد سال را که روزش را روزه و شبش را عبادت کرده است، خواهد داشت».
گفتن ذکرهای الهی باعث آرامش قلب ها و حیات معنوی انسان است؛ قلب خسته و افسرده انسان با «یاد خدا» طراوت می یابد و در کشاکش مشکلات و انبوه گرفتاری ها به یاد معشوق است که اطمینان و آرامش را برای جانها به ارمغان می آورد.