بیست و پنجم ذیالقعده، همزمان با دحوالارض یعنی گسترش یافتن زمین است. از امیرالمومنین حضرت علی(ع) روایت شده است که فرمودند: «نخستین رحمتی که از آسمان به زمین نازل شد، در بیست و پنج ذیالقعده بود. کسی که در این روز روزه بگیرد و شبش را به عبادت بایستد، عبادت صد سال را که روزش را روزه و شبش را عبادت کرده است، خواهد داشت».
گفتن ذکرهای الهی باعث آرامش قلب ها و حیات معنوی انسان است؛ قلب خسته و افسرده انسان با «یاد خدا» طراوت می یابد و در کشاکش مشکلات و انبوه گرفتاری ها به یاد معشوق است که اطمینان و آرامش را برای جانها به ارمغان می آورد.
حلول ماه مبارک رمضان، عید بندگی و ایام مغتنم زنده شدن دلهاست. ایامی که همه بندگان بیش از همیشه در معرض عام رحمت الهی قرار میگیرند. اکنون که با حلول ماه مبارک رمضان در آستانه فرارسیدن بهار طبیعت هستیم، میتوان با اندکی تامل، به شباهتها و مشترکات فراوان و شگفتانگیز بهار دلها و بهار طبیعت رسید.
ماه رمضان نهمین ماه از ماههای قمری و نزد خداوند بهترین ماهها است، روزهایش بهترین روز، شبهایش بهترین شب و ساعاتش بهترین ساعات است. این ماه بسیار پر فضیلت بوده و با همه ماهها فرق دارد و برای آن اعمالی سفارش شده است.
امیرالمؤمنین (ع) این آموزه را به ما تفهیم میکند که غفلت سبب عدم آمادگی جهت لقای خداوند و محضریت او میشود و عمده ما انسانها اهل غفلت و بازی و سرگرمی در دنیا هستیم، لذا لقای خدا و محضریت او برای ما موضوعیت ندارد.