دولت وفاق ملی

محمدحسین طاهری آکردی، دبیر ستاد امر به معروف و نهی از منکر کشور در یادداشتی مجازی به تندی نسبت به شعار دولت مبنی بر وفاق ملی حمله کرد.

گفت‌وگوی آقای رئیس‌جمهور با سه فعال سیاسی و رسانه‌ای قطعاً گامی روبه‌جلو محسوب می‌شود. هم از حیث فرم و هم از جهت صراحت نسبی در بیان آقای پزشکیان و ترکیب پرسشگران که در ایران تازگی داشت و امیدواریم که ادامه پیدا کند.

آقای پزشکیان مشخصه‌های فردی قابل تمجیدی دارند که باید به آنها اشاره کرد. ایشان علاقه‌مند به خدمت واقعی به مردم و فردی مخلص‌ هستند و دلبستگی خاصی به پست و مقام ندارند. برای حفظ موقعیتی که پیش می‌آید، حاضر نیست بعضی از اصول را فدا کند. به مردم عشق می‌ورزد و انگیزه اصلی‌ او خدمت است.

شعار محوری آقای پزشکیان وفاق است. وفاق درون ساختار سیاسی، وفاق با مردم و وفاق در سطح بین‌المللی. این شعار قابل دفاع است، ولی باید به ظرایف آن نیز توجه کرد.

هر گاه بقا و ثبات ایران در خطر می‌افتد، به‌صورت خودکار نیروی بازسازی‌کننده و مدافع تمدنی آن فعال می‌شود و به مقابله برمی‌خیزد. نمونه آن، اخبار استفاده از نام جعلی برای خلیج‌فارس از سوی ترامپ بود که در عمل نه‌تنها آن را نادیده گرفت؛ بلکه در یکی از گفت‌وگوهای خود بارها از نام کامل و واقعی آن استفاده و سعی کرد تا حدی مسئله پیش‌آمده را جبران کند.

اعتماد عمومی نیز تنها زمانی شکل می‌گیرد که مردم ببینند دولت نه منتظر گشایش‌های بیرونی، بلکه در میدان عمل و با تمام توان در حال حل مشکلات داخلی است. به‌کارگیری نخبگان، بهره‌مندی از ظرفیت‌های بومی، حمایت از تولید، مقابله با فساد، و گسترش عدالت همه عناصر کلیدی در تقویت سرمایه اجتماعی و تحقق وفاق ملی هستند.

عملکرد دولت چهاردهم در سال گذشته که البته اولین سال حضور کابینه چهاردهم در پاستور محسوب می شد با توجه به شرایط و مشکلات داخلی و خارجی مانند تهدید های نظامی، تحریم های اقتصادی، اقدامات تروریستی و ... باید بگوییم که سال دشواری را پشت سر گذاشتیم.

تاکید آقای پزشکیان بر «وفاق» که با استناد به توصیه‌های قرآن و تاکیدهای حضرت امیر علیه‌السلام در نهج‌البلاغه شریف همراه بوده و هست، درخور تقدیر است ولی همراهی با افراد ناهمراه حتی اگر برخاسته از دوستی‌های دیرین باشد، مصداق وفاق نیست، بلکه اقدامی زیان‌آور است که نمی‌تواند با شخصیت مردمی آقای رئیس‌جمهور همخوانی داشته باشد.

معاون اول رئیس‌جمهور گفت: وفاق ملی، در ارجاع به نقش تعیین کننده ملت در سرنوشت ِخویش معنا می‌یابد و نیازمند درک همه جانبه مبانی آن از سوی ملت و حاکمیت است.

وزیر خارجه گفت: چالش‌ها و رخدادهای اخیر در منطقه ما به روشنی بر ضرورت وفاق و همدلی عمیق میان کشورهای اسلامی در این برهه زمانی خطیر تصریح دارد.

«نشستگان بر سر سفره وفاق» بیشترین لطمه را به این مفهوم و کارکرد آن زدند تا باردیگر ثابت شود بدیهیات یک امر ملی، نزد برخی‌ها هیچ ارزش ملی ندارد.

شاید این ادعا بیراه و غلوآمیز نباشد، اگر بگوییم سال۱۴۰۳ در سپهر سیاست ایرانی و مسائل مبتلابه حکمرانی و چالش‌های ریز و درشت داخلی و خارجی یکی از عجیب‌ترین، غریب‌ترین و پرحادثه‌ترین سال‌های چند دهه اخیر کشور را تجربه کرده و از حیث تنوع و گستره تکانه‌های سپری‌شده در سطوح و لایه‌های مختلف و متکثر سالی پر از فرازونشیب و فراتر از نرم‌ها و روندهای معمول و متداول و حتی می‌توان گفت؛ شاخص و متمایز را از سر گذراندیم.

هر چند برخی مشکلات به تحریم‌ها مربوط است، ولی قبول کنیم که اصل مشکل در نحوه مدیریت کشور است. تا دیر نشده برای بهبود اوضاع در ۱۴۰۴ فکری کنید.

۱۴۰۳ سالی سخت بود. هنوز چند روزی از این سال نفسگیرِ پرماجرا مانده است. بعید نمی‌نماید که باز هم در همین آخرین روزها و واپسین پیچ گردنه سال جاری باز هم با ماجرایی رویارو شویم. در دهه‌های اخیر در ایران، در منطقه و در جهان کمتر شاهد چنین حجم حیرت‌انگیزی از ماجرا بوده‌ایم.

روزنامه اصلاح طلب از چند فاز حمله تندروها به دولت مستقر در پاستور روایت کرده است.

اگر دکتر پزشکیان مستحکم در برابر زیاده خواهان و کاسبان و رانت طلبان نایستد، وفاق چه معنی دارد؟ اگر نتواند وعده‌های کوچکش را برای چند قلم آرامش مردم در فضای حقیقی و مجازی وفا کند، چگونه ناترازی و تنگناهای بزرگ را چاره تواند کرد؟

معاون اول رئیس‌جمهور نوشت: وفاق ملی امری دو سویه و نیازمند هم راستایی و هم‌آهنگی ملت و حاکمیت است.

با روی کار آمدن دولت چهاردهم، کلید‌واژه «وفاق» بیش از همیشه در ادبیات سیاسی و اجتماعی کشور رواج یافته است. وفاقی که رئیس‌جمهور محترم در تعریف آن به همراهی و همکاری دولت و قوای دیگر و دستگاه‌های مختلف اشاره کردند و البته بعید است هیچ فرد دلسوزی بر اهمیت و لزوم وجود این وفاق ارزشمند تردید داشته باشد.