هیچ رویدادی به اندازه انتخابات۱۴۰۳ ماهیت قدرت‌طلب، انحصارطلب و خطرناک جناح تندرو اصولگرایان را برملا و آشکار نکرد.
تندروها
ظواهر امر نشان می‌دهد مخالفان دولت دورخیز بلندی کرده‌اند تا به‌زعم خود ضربه‌ای کاری به دولت وارد ساخته و یکی از مهره‌های مهم دولت را کنار بزنند. اما ارزیابی‌ها حاکی از آن است که تندروها به همین سنگر بسنده نخواهند کرد و در ادامه با راه‌اندازی برخی تجمعات اعتراضی به بهانه مطالبات بازنشستگان و کارگران، احمد میدری وزیر کار دولت را نشانه خواهند رفت.
سیاست دوگانه نمایندگان مجلس به ویژه سوپرانقلابی‌ها در برخورد با وزرای دولت پزشکیان به ابهامی تبدیل شده است. 4 وزیری که تندروهای مجلس با آنها مخالف بودند، همچنان در معرض استیضاح هستند و آن وزرایی که از دولت رئیسی باقی مانده‌اند، گویا به لطف همسویی سیاسی با جریان اصولگرایی تندرو با برخورد مومنانه روبه‌رو هستند.
ظریف خاطرنشان کرد: ما ضمن اینکه به همه تهدیدها توجه داریم، نگاه‌هان وسواس به تهدید نداشته باشد، نگاه‌مان تهدیدمحور نباشد. همه چیز را به عنوان فرصت نگاه کنیم و ببینیم متخصصان ما چه کرده‌اند.
هشدار جامعه‌شناس:
تندروها را مهار کنید، وگرنه حوادث ۹۶ تکرار می‌شود
یک جامعه شناس می گوید: اگر دولت و حاکمیت طی یک اعلان عمومی به مردم بگویند، ایران دیگر از مرحله توسعه و آبادانی کشور گذشته و امروز فقط باید به فکر نیازهای اساسی مردم بود، در این صورت نارضایتی مردم کاهش می‌یابد. چراکه توقع مردم کاهش یافته و نان و آب و برخی نیازهای ضروری مردم به عنوان اولویت مطرح می‌شود. جامعه در این صورت به ضرورت‌ها تن می‌دهد.
فرهیختگان نوشت: در گذشته که عموماً فهم ناقص موجب رفتارهای تند می‌شد، این بار منافع سیاسی است که چنین تندی‌هایی را پیش می‌برد.
حملات اخیر به قاضی‌القضات سه دلیل دارد: قطع شدن منابع مالی از نهادهای عمومی، صدور قریب‌الوقوع احکام پرونده چای دبش و سوم، فشار برای تغییر رویکرد نسبت به وفاق.
زود خشمی، که از ویژگی‌های نیاموختگی است، اگر با عدم تشخیص اخلاقی و عمل گرایی هم راستا شود، به سرعت به جرقه آتشی تبدیل می‌شود که ممکن است این بار به سادگی مساله ترور حجاریان نتوان طومار ان را در هم پیچید.
تندروهای ایرانی امروز یک حلقه سیاسی ورشکسته محسوب می‌شوند. آنها همه سنگرهای قبلی را واگذار کرده و امروز به فکر آن هستند که به هر آب و آتشی بزنند تا دیده شوند و اعلام موجودیت کنند.
چیز عجیبی که در ایران وجود دارد آگاهی عمومی از واقعیتی انکارناپذیر است که عده‌ای افراد آن را با شدت کتمان و انکار می‌کنند. این واقعیت که تندروها هیچ آینده‌ای در ایران ندارند. به‌طور طبیعی آنان هستند و زندگی می‌کنند ولی به لحاظ سیاسی فاقد حداقلی از شانس برای بقا هستند.
قالیباف روزی که می‌گفت: «هر کسی که وارد کوی دانشگاه شود و بخواهد این کارها را انجام دهد، من قالیباف به عنوان فرمانده ناجا محکم لوله‌اش می‌کنم.» حتی وقتی که گازانبری عمل می‌کرد و حسن روحانی در مناظرات ۹۲ ریاست جمهوری به آن اشاره کرد هم به فکرش خطور نمی‌کرد که روزی خودش گرفتار رفتارهای گازانبری شده و در مقابل مجلس لوله شود.
«واژه‌سازی آقای هاشمی با «افراطیون» نیز یک واژه‌سازی جعلی و بی‌محتواست که نوعی استفاده از ادبیات سیاسی دشمن محسوب می‌شود. در ادبیات غرب و جریان غرب‌گرا «میانه‌رو» کسی است که در مقابل غرب تسلیم باشد و «تندرو» یا به تعبیر آقای هاشمی «افراطیون» کسانی‌اند که پایبند به انقلاب هستند.»
روزنامه دانشگاه آزاد با انتقاد از اظهارات اخیر یاسر جبرائیلی نوشت: این چه دکمه‌ای است که از دولت نئولیبرال روحانی تا دولت حزب‌اللهی شهید رئیسی تا دولت پزشکیان، نتوانسته‌اند آن را پیدا کنند و فشار بدهند تا اقتصاد کشور از این وضعیت خارج شود و یک‌باره ارزش پول ملی ۴ برابر شود؟
طیفی از سوپرانقلابی‌ها نه رفیق و یار که مثل همیشه مدعی و طلبکار هستند و مشغول کارشکنی و بحران‌سازی‌های مداوم.
محمدصادق کوشکی، چهره سیاسی تندرو در اقدامی عجیب در واکنش به تحولات سوریه نوشت: اگر مجلس و دستگاه قضایی در انجام وظیفه خود در مهار دولت و مقابله با قانون شکنیها و تخلفات مکرر رئیس جمهور و اطرافیانش عمل نکند آنگاه تشبیه این دو نهاد به ارتش شکست خورده سوریه، بی راه نخواهد بود!
صادقانه باید گفت که احتمال چندانی وجود ندارد که با این رفتار تندروها در مجلس و اصحاب قدرت، تحول مثبت چشمگیری در اقتصاد ایجاد شود.
حمید رسایی که گویا کابوس محمدجواد ظریف رهایش نمی کند و واقعاً هنوز کسی نمی داند ریشه این ترس او از ظریف چیست، در گفت و گویی به عادت مألوف به او تاخته است.
اگر کسی از فراز آسمان بتواند عبور کند و نقشه جامع رفتارهای سیاسی در هر کشوری را ببیند، هنگامی که به آسمان ایران می‌رسد تعجب می‌کند از اینکه عده‌ای اندک قدرت‌طلب و غیرمسئول و تحریمچی و فیلترینگ‌چی؛ سیاست در ایران را به ابتذال کشانده و به گروگان خود درآورده‌اند و کسی هم اقدام موثری علیه آنان نمی‌کند.
نزدیک به سه ماه از آغاز به کار دولت مسعود پزشکیان می‌گذرد؛ سه ماهی که شاید جزء خاص‌ترین ایام پس از انقلاب اسلامی بوده باشد.
تفکری که آقای نبویان از آن می‌آید، باور نمی‌کند که ریشه‌های اعتراض در ایران وجود دارد و برای اینکه خود را راحت و صورت مسئله را پاک کند، با صدور یک حکم کلی اغتشاش ماجرا را تمام کند و همین حکم را به عنوان شاخص دستش بگیرد و دیگران را اندازه‌گیری کند که چقدر با معیارش همخوانی دارد.
