مدیریت بحران

عبدالکریم سروش که علم‌گرا بوده و پس از انقلاب، اولین شخص شاخصی بود که ضرورت "مدیریت علمی" را مطرح کرد و حتی از موضعی علم‌گرایانه صدر و ذیل متون دینی را شخم زده، چرا هیچ سخنی دربارۀ نحوۀ مدیریت بحران کرونا نمی‌گوید؟

همه‌گیری ویروس کرونا فقط یک فوریت بهداشتی نیست، بلکه می‌تواند به یک فاجعه بزرگ تبدیل شود و این بدان معناست که زمان آن رسیده است که در ابتدای دولت سیزدهم به ساماندهی مجدد سازمان مدیریت بحران کشور به نحوی بپردازیم که به صورت مرکز هدایت حرفه‌ای کلیه سوانح و بحران‌های کشور شود. مرکز عملیاتی پاسخ اضطراری به همه‌گیری‌ها در وزارت بهداشت است.

رنگ‌‌بندی جدید شهرهای ایران حکایت از وخیم‌‌ترین آمار بستری از ابتدای کرونا دارد و فقط یک کلمه را در ذهن تداعی می‌کند: «بحران کرونا»؛ اما در روزهایی که همه حواس‌ها به بهارستان و طرح صیانت از فضای مجازی معطوف شده است، جمعی از رؤسای دانشگاه‌های علوم پزشکی به‌همراه برخی اساتید و پزشکان کشور خواستار تعطیلی فوری شهرهایی شده‌اند که در صورت غفلت، با بحران انسانی مواجه خواهند شد.

دو سال گذشته شاید بدترین سال‌هایی بوده است که اینجانب در حدود 20 سال تجربه خویش در مدیریت نظام سلامت کشور شاهد بوده‌ام و البته قسمتی از آن به حوادث و شرایط طبیعی بازمی‌گردد که هر‌کدام به‌ تنهایی بار سنگینی را بر نظام سلامت کشور تحمیل کرده است.

وقوع بحران‌ها به شکل‌های مختلف از بحران بهداشتی، خشکسالی، اقتصادی، اجتماعی جزو جدایی‌ناپذیر زندگی اجتماعی محسوب می‌شود. نکته‌ مهم این است که اگر بحرانی اتفاق افتاد ما چه رویکردها و استراتژی‌هایی را برای مدیریت بحران اتخاذ کنیم که این بحران حتی اگر فروکش کرد، زمینه بحران‌های دیگر را فراهم نکند و این نشان‌دهنده مدیریت هوشمند در هر جامعه‌ای محسوب می‌شود.