سیاسی

امروزه پس از گذشت حدود یک ربع قرن از آغاز حیات پدیده‌ای به نام «جنبش اصلاح‌طلبی» در ایران، اگر چهره‌های موثر این پدیده را به بحث و گفت‌وگویی درباره آسیب‌شناسی اصلاحات فرا بخوانیم، معمولا نخستین حرف‌شان این خواهد بود که: «ابتدا باید مشخص شود چه ‌چیزی، چگونه در این نظام باید اصلاح شود!» در واقع همین یک جمله، از بی‌برنامگی و سردرگمی و بی‌نظمی عملکردِ اصلاح‌طلبان در 25 سال گذشته پرده برمی‌دارد و دلیل اصلی ناکامی سیاسی آنها را توضیح می‌دهد.

به گمانم هر رسانه‌ای، به ویژه رسانه‌ای فراگیر و سراسری مانند صداوسیما که حوزه درون مرزی و برون مرزی دارد و ظاهرا یا واقعا در حال کار بر حوزه‌های مختلفی است، اول باید مخاطبی داشته باشد.

بارها شنیده‌ایم که در کشور ما «همه‌ چیز سیاسی شده است»؛ از حجاب و پوشش گرفته تا سبک زندگی و حتی فوتبال! این حجم متراکم از معلول‌های سیاسی برای بسیاری از مردم که در حافظه‌شان «سیاست پدر و مادر ندارد» و «این و آن فرقی با یکدیگر ندارند» موجب «سیاست‌زدگی» شده است.

کاسبان سیاسی تحریم، بیش از اینکه به "جیب" خود فکر کنند، به "جاه" خود فکر می‌کنند و از ناکارآمدی ناشی از تحریم‌ها، چماقی می‌سازند برای اثبات بی‌کفایتی رقیب.

زمانی بود که مرزبندی‌ها و مفاهیم آنقدر از یکدیگر فاصله داشتند و بدانها پرداخته می‌شد که جامعه ذیل این مفاهیم و شاخص‌های هر گروه سیاسی یا مدیریتی انتخاب می‌کرد که رو به سمت کدام جریان داشته باشد.