پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلم در روایتی به بیان دلیل نامگذاری ماه شعبان به این نام پرداختند.
رسول خدا (ص)
اگر رسول‌خدا(ص) نبود و محمد‌مصطفی(ص) به پیامبری مبعوث نشده بود، بودن در دنیا با کدام بهانه‌ای توجیه‌پذیر بود؟... و خلقت مردمان و آفرینش زمین و آسمان را چه سود؟!...هیچ!... و این پاسخ دلنشین و توضیح خالی از ابهامی بود برای آن کلام نورانی که خدای مهربان خطاب به رسول گرامی اسلام فرموده بود... «لولاک لما خلقت الافلاک... اگر تو نبودی، جهان را نمی‌آفریدم...» ... راستی، اگر او نبود، بودن را چه سود»؟!
پیامبر اسلام چه داشت که بازارش چنان گرم و پررونق بود و ما داعیان دین‌داری در روزگار مدرن، چه کم داریم که دکان‌مان این‌چنین سرد و بی‌رمق شده‌است؟ اگر ادعای ما درست و صحیح است، چرا تأثیر آن کم و اندک شده‌است؟
ربیع‌الاول، سومین ماه سال هجری قمری است. ربیع از ماده «ربع» و معنای اصلی این ماده به عدد چهار بازمی‌گردد و عرب به فصل بهار که یک‌چهارم سال است، ربیع می‌گوید. از آنجا که ماه ربیع‌الاول و ربیع‌الآخر در آغاز این فصل جای گرفته‌اند به نام این فصل موسوم شده‌اند. مسعودی می‌نویسد: سالی که این نامگذاری انجام شده مقارن با فصل بهار بوده است.
حضرت فاطمه زهرا (س) نیز عواقب فقدان پیامبر (ص) را مانند واقعه قیامت، حادثه‌ای بی‌مانند می‌داند و این مصیبت و فراق را چنین توصیف می‌کند: مرگ (پیامبر)، مصیبتی عظیم و در نهایت بزرگی است، زمین در غیاب او سراسر تاریک است، ستارگان بی‌فروغ اند، آرزوها به ناامیدی گرائیدند، کوه‌ها از جای فرو ریختند، به خدا سوگند که این مصیبت! عظیم است و همانند آن نبوده و بلایی در این دنیا به پایه آن نمی‌رسد!...
