ایران و آمریکا

واقعیت این است که امروز نمی توان به مذاکره با آمریکا اعتماد کرد. یکی از دلایل اصلی هم این است که ایران برای لغو تحریم ها وارد مذاکره با کشورهای ۱+۵ از جمله آمریکا شد و به همین دلیل محدودیت های پیشنهادی در برنامه های هسته ای خود را پذیرفت. اما دولت اول ترامپ در اقدامی غیرقانونی و عهدشکنانه از برجام خارج شد و مانع اجرای مفاد این توافق گردید.

برجام نیز جدیدترین سند بدعهدی آمریکا در مقابل ایران است. در شرایطی که دولت یازدهم و دوازدهم، به صورت پیش‌دستانه تمامی تعهدات خود را انجام داد، دولت‌های آمریکا (هم در دوره جمهوری‌خواهان و هم دوره دموکرات‌ها) به هیچ یک از تعهدات خود عمل نکرده و توافق را به صورت فاحش نقض کردند.

ترامپ ابتدا یادداشت فشار حداکثری را امضا می‌کند، سپس مذاکره را به‌عنوان امتیاز مطرح می‌کند. در مقابل، در ایران ابتدا سیگنال ضعف ارسال می‌شود و بعد، با ادبیاتی مملو از اشتیاق، میز مذاکره سوزانده می‌شود.

قرائتی: ما الان 40-50 سال است که با آمریکا دعوایی هستیم، هم دفتر حفاظت از منافع ایران در آمریکا دایر هست هم دفتر حفاظت از منافع آمریکا در ایران.»

سخنگوی کاخ سفید می‌گوید رئیس‌جمهور آمریکا موضع خود را به روشنی درباره ایران بیان کرده است.

در حالی که مقام معظم رهبری در بیانات اخیر خود ، معامله با دشمن را به شرط شناخت دقیق از او بلامانع دانستند، روزنامه کیهان برخورد دیگری با موضوع دارد.

بعضی از چهره‌های سیاسی علی‌رغم آنکه از یک‌سو در ظاهر مطالبات آمریکا از ایران را نادرست می‌دانند و از سوی دیگر ظاهراً دولت آمریکا را غیرقابل اعتماد می‌خوانند، جمهوری اسلامی را به انجام مذاکره برای توافق جامع ـ در همه موضوعات ـ توصیه می‌کنند.

دونالد ترامپ خواستار توافق درباره برنامه هسته‌ای ایران است.

فلاحت پیشه گفت: من به طور قاطع، معتقدم بین ایران و آمریکا جنگی صورت نخواهد گرفت. آمریکای ترامپ هیچوقت به خاطر دیگران با ایران وارد جنگ نخواهد شد.

مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی با تکرار ادعاهای پیشین درباره برنامه صلح‌آمیز هسته ای ایران مدعی شد که تفاهم هسته‌ای میان ایران و دولت جدید آمریکا امری ضروری است.

تحلیلگران معتقدند که تهدید اصلی برای آمریکا چین است، نه ایران. ایران با توجه به تاریخ مداخلات غرب، به‌ویژه کودتای ۱۹۵۳، به سیاست‌های واقع‌بینانه و عمل‌گرایانه در برابر اسرائیل و برنامه هسته‌ای نیاز دارد. دستیابی به توافق هسته‌ای پایدار، با کاهش تحریم‌ها و تقویت امنیت منطقه‌ای، می‌تواند روابط ایران و غرب را بهبود بخشد و به امنیت بین‌المللی کمک کند.

بقائی از دور جدید گفتگو‌های ایران و اروپا در ۲۴ و ۲۵ دی‌ماه در ژنو خبر داد.

رئیس شورای راهبردی روابط خارجی در مصاحبه با شبکه المیادین بر آمادگی همزمان ایران برای گفت‌وگو با آمریکا و نیز مقابله با فشارها تاکید کرد.

وزیر خارجه آمریکا اذعان کرد تحرکات مکرر این رژیم برای براندازی در ایران شکست خورده است. او همچنین اعتراف کرد که جمهوری اسلامی بدنه حمایتی قدرتمندی در میان مردم دارد.

سید حسین موسویان در یادداشتی نوشت: اگر ایران مذاکره با ترامپ را هم بپذیرد و گفت‌وگوهای جامعی آغاز شود، احتمال توافق وجود دارد با اینکه هیچ تضمینی نخواهد بود که حتی در صورت توافق، آمریکا بدان پایبند باشد!

نایب ‌رئیس اندیشکده «انجمن سیاست خارجی آمریکایی» گفت: دولت ترامپ، سیگنال‌های ایران برای مذاکره را نادیده می‌گیرد.

در حالی که دونالد ترامپ مشغول به چیدن اعضای ضدایرانی و صهیونیست در دولت جدید خود است، برخی از چهره‌های اصلاح‌طلب از جمله محمدتقی فاضل میبدی، عضو مجمع محققین، بر لزوم پذیرش هر نوع فرصتی برای مذاکره با آمریکا تأکید دارند. او معتقد است ایران می‌تواند از هر موقعیتی برای پیشبرد منافع ملی بهره‌برداری کند و حتی در صورت نشان دادن چراغ سبز از سوی ترامپ، می‌توان از این فرصت استفاده کرد. این اظهارات با انتقادات شدید نسبت به گذشته و تأثیرات منفی سیاست‌های دولت‌های پیشین مواجه شده است.

عبدالرضا فرجی راد، کارشناس ارشد سیاست خارجی، در تحلیلی تازه تأکید کرد که مذاکرات ایران با آمریکا باید به صورت دو جانبه و محرمانه انجام شود و از گفتگوهای چندجانبه با اروپا پرهیز شود. وی همچنین پیشنهاد کرد که مقدمات این مذاکرات قبل از ورود ترامپ به کاخ سفید فراهم گردد تا اعتمادسازی لازم انجام شود و زمینه برای حل اختلافات هسته‌ای و مسائل منطقه‌ای فراهم شود.

گویا غربگرایی در میان برخی نشریات، حد و مرزی ندارد. تظاهر به حمایت از دولت پزشکیان کردند و چماق «وفاق» را در برابر هر منتقد داخلی بالا آوردند. اما هنگام اختلاف میان طرف ایرانی و آمریکایی، جانب طرف آمریکایی را گرفتند!

به قدرت رسیدن مجدد دونالد ترامپ در آمریکا از نظر عده‌ای از صاحبنظران یک تهدید برای کل جهان است ولی عده‌ای آن را یک فرصت تلقی می‌کنند. این تفاوت دیدگاه به میزانی که حکایت از تضاد کامل در ارزیابی‌ها داشته باشد، در عالم سیاست پدیده‌ای کم‌سابقه است.